Bretkosa e zgjuar
Nga të gjitha bretkosat që jetonin në pellgun në pyll, Xhuzepe ishte më i zgjuari. Ai mund të fliste për orë të tëra për yjet në qiell, për mënyrën se si rriteshin bimët ose për jetën e poetëve dhe mbretërve të mëdhenj. Ai kishte gjithashtu një fjalor shumë të madh!
“Xhuzepe di kaq shumë fjalë të bukura sa ndonjëherë nuk mund ta kuptoj se çfarë do të thotë!” tha fqinji i tij. “Aq shumë i zgjuar është ai!”
Xhuzepe ishte një bretkocë i dashur dhe i sjellshëm, por ai ishte gjithashtu krenar që ishte më i zgjuari në atë pellg. Kjo ishte arsyeja pse ai kurrë nuk kërkoi këshillën e askujt dhe nuk u interesua për mendimet e tyre!
Një ditë, vendosi të shkonte në pyll për të lexuar.
“Dua të përfundoj librin tim dhe është e vështirë të përqendrohem këtu për shkak të të gjitha zhurmave!” tha me vete. Kështu ai u fut në pyll dhe gjeti një stol të rehatshëm për të lexuar.
Megjithatë, pasi lexoi për disa orë, Xhuzepe u ndje nervoz. “Unë mund të endem përreth për pak!” tha ai. “Do të marr rrugën e gjatë për në pellg – kush e di se çfarë do të gjej gjatë rrugës?”
Ai shkoi poshtë shtegut të pyllit, por shumë shpejt, ai kishte humbur rrugën.
“A e kam kaluar më parë atë trung peme?” mendoi ai. “Isha i sigurt se pellgu im ishte këtu!”
Pikërisht atëherë, një mole nxori kokën nga toka.
“Oh, përshëndetje Xhuzepe!” tha mola. “Jeni shumë larg nga pellgu, keni nevojë për udhëzime?”
Xhuzepe nuk donte që askush të mendonte se dikush aq i zgjuar sa ai do të kishte nevojë për ndihmë.
“Oh jo, jam mirë!” i tha molës para se të largohej me nxitim.
Tashmë ishte bërë shumë errësirë. A do të ishte në gjendje Xhuzepe të kthehej në shtëpi para se të binte nata?
Ai dëgjoi një britmë të fortë. Ishte një zhabë e vjetër, e cila po e vështronte.
“Çfarë bën një bretkocë e vogël si ti në pyll tani natën? Dëshironi udhëzime?” tha zhaba.
Por Xhuzepe ende ndihej shumë krenar dhe i turpëruar për të pranuar se kishte humbur.
“Oh jo, unë jam … duke parë yjet!” mërmëriti ai ndërsa po largohej me nxitim.
“Si mund t’i shikosh yjet në një pyll me kaq shumë pemë?” u habit zhaba. “Çfarë bretkose, pa kuptim!”
Tani ishte vërtet errësirë dhe Xhuzepee kishte humbur të gjitha shqisat e drejtimit. Në errësirë, ai nuk mund të shihte asnjë pikë referimi për ta udhëhequr.
“Si do të jem në gjendje të gjej rrugën time për në shtëpi tani?” mendoi me vete, duke u ndjerë i mjerë. Ai do të donte që të mos ishte aq krenar për zgjuarsinë e tij dhe të kishte kërkuar udhëzime në vend të kësaj.
“Ndoshta dikush do të vijë dhe do të më ndihmojë?” mendoi me shpresë. Por pylli ishte i errët dhe i heshtur. Asnjë kafshë e vetme nuk erdhi dhe bretkosës së zgjuar iu desh të kalonte një natë të lagësht dhe të ftohtë duke u dridhur nën një kërpudhë.
Xhuzepe vendosi që tani e tutje, ai nuk do të ishte shumë krenar për të kërkuar këshilla. “Nëse do të isha vërtet i zgjuar, do t’i kisha dëgjuar të tjerët!” mendoi ai.