“Ndershmëria është gjëja më e mirë.” Kjo është motoja e Frank.
Por komentet tepër të sinqerta të Frankut kanë tendencë të mërzitin miqtë dhe mësuesit e tij. Madje as mamaja e tij nuk është aq dakort për qëndrimin “thuaj gjithçka” të Frankut.
Kështu që Frank i drejtohet gjyshit për ndihmë. “Të gjithë janë të zemëruar me mua që jam i sinqertë. Nuk jam i sigurt që ndershmëria është gjëja më e mirë.”
“Kjo më ndodhte edhe mua”, tha gjyshi Ernest.
Disa kapele të cmendura, një kavanoz me shije pikante dhe një urtësi gjyshërore e ndihmojnë Frankun të kuptojë se e vërteta shërbehet më së miri me më shumë sheqer dhe më pak piper.
Perralla Fantastike per Femije per klasen e pare, dyte, trete.
Të jesh Frank
Franku ishte gjithmonë i sinqertë.
“Ndershmëria është gjëja më e mirë,” thoshte ai. Frank nuk i gënjente kurrë shokët e shkollës.
“Pikat e tua në faqe më kujtojnë Arushën e Madhe,” i tha ai Dotit. Doti mbuloi fytyrën me kapuçin e saj.
“Kënga jote është e çuditshme,” i tha Frank, Karolit. Karol u largua me vrap.
Frank gjithmonë u thoshte të vërtetën dhe të rriturve.
“Fryma jote ka erë qesharake,” i tha ai mësueses së tij, zonjës Zaroma. Ajo e dërgoi Frankun në zyrën e drejtorit.
“Flokët e tua duken si nuselala ime e përkëdhelur,” i tha ai drejtorit Uigs.
Zoti Uigs thirri mamin e Frankut.
“Nuk do të kishe kaq shumë rrudha nëse nuk do të më shikoje ashtu.” Frank i tha mamasë së tij rrugës për në shtëpi.
“Dhe meqë ra fjala, je duke ecur me shpejtësi.”
Dhe Frank ishte gjithmonë, po gjithmonë i sinqertë me oficerët e policisë.
“Po, zoti polic,” tha ai. “Ajo e dinte se sa shpejt po ikte. I thashe asaj.”
Frank ishte shumë krenar që ishte i sinqertë.
Por përveç oficerëve të policisë, të rriturit nuk ishin aq të kënaqur me ndershmërinë e Frankut sa ai mendonte se duhet të ishin.
“Do të kesh edhe ti rrudha një ditë,” tha mami, duke u fërkuar fytyrën me një krem.
“Disa gjëra janë më mirë të lihen pa u thënë,” tha zoti Uigs, duke rregulluar xhufkën e tij.
“Nuk është e nevojshme të thoni gjithçka që po mendoni.” tha zonja Zaroma duke futur një karamele në gojë.
As shokëve të shkollës së Frank nuk u bënë përshtypje.
“Pikat e mia nuk duken si Arusha e Madhe,” tha Doti.
“Dhe nëna ime thotë se nuk duhet të të dëgjoj.”
“Unë do të këndoj në shfaqjen e talenteve në karnavalet e shkollës nesër, por unë nuk do të bëj xhiro me ty, “i tha Karol, Frankut.
“Por ne gjithmonë bëjmë xhiro së bashku,” pëshpëriti Frank.
Të gjithë u mërzitën, dhe tani edhe Frank nuk ishte aq i lumtur.
Frank preu thonjtë e këmbëve dhe alfabetoi koleksionin e tij të insekteve, por ai nuk u ndje më mirë, kështu që shkoi për në shtëpinë e gjyshit.
Gjysh Ernesti ishte në verandë, duke prerë thonjtë e këmbëve.
“Në hyrje!” ai i foli. Frank u ul.
“Çfarë ka, Frank?” tha gjyshi.
“Të gjithë janë të zemëruar me mua që jam i sinqertë. Nuk jam i sigurt që ndershmëria është më gjëja më e mirë.”
“Kështu më ndodhte edhe mua”, tha gjyshi.
Zonja Pallua kaloi pranë dhe drejtoi kapelën e saj të madhe.
“Është e re! Të pëlqen, Ernest?”
Frank mendoi se kapela dukej si një dyqan lulesh në kokën e zonjës Pallua.
“Epo,” tha gjyshi, “Ka shumë lule aty lart. Por e preferuara ime është vjollca në mes.”
“Faleminderit!” Zonja Pallua rrezatoi.
Frank nuk u besonte veshëve.
“Gjysh, ke gënjyer!”
“Jo, Frank, thashë të vërtetën. Më pëlqen shumë lulja vjollcë.
Unë fola për gjërat e mira në kapelën e saj në vend të gjërave jo shumë të mira.”
Shoku më i mirë i gjyshit, zoti Turshi, zbriti nga kamioni i tij.
“Provoje këtë shije,” tha ai, duke i dhënë gjyshit një kavanoz dhe një lugë.
“Jam ftohur dhe nuk mund të shijoj asgjë.”
Gjyshi hodhi një lugë në gojë dhe e shijoi.
Hunda ju drodh. I lotuan sytë. Flokët iu ngritën përpjetë.
“Ma jep direkt, Ernest,” tha zoti Turshi.
“Nuk mund ta shes nëse nuk është e mirë.”
Gjyshi fshiu sytë.
U kollit “Më shumë… sheqer… më pak… piper!”
Zoti Turshi buzëqeshi dhe i shtrëngoi dorën gjyshit.
“Duhet ta përmirsoj! Faleminderit për ndihmën tuaj!”
“Gjysh, ai nuk u inatos me ty!”
“Kjo është e vërtetë.” Gjyshi piu pak ujë.
“Ai më kërkoi të vërtetën… dhe unë ia dhashë.”
Frank psherëtiu. “Pra, nuk duhet të them të vërtetën nëse dikush nuk e kërkon atë?”
“Duhet t’u thoni gjithmonë njerëzve të vërtetën,” tha gjyshi.
“Thjesht duhet të gjesh mënyrën e duhur për t’i thënë.”
Të nesërmen pasdite në karnavalet e shkollës, kur zonja Zaroma qeshi si kalë, Frank tha: “Ti bën shaka të mëdha.”
Kur zoti Uigs bëri një kërcim të çuditshëm, Frank tha: “Rrotullime mbresëlënëse, zotëri!”
Kur Frank pa Dotin, tha “Më pëlqejnë pikat më shumë se katrorët.”
Dhe kur Karol këndoi, Frank i tha: “Me siguri mund ti arrini ato nota të larta.”
Karol i buzëqeshi Frankut.
“Doti dhe unë do të bëjmë xhiro së’bashku dëshiron të vish?”
Rrugës për në shtëpi, Frank i dha mamasë së tij një poezi që ai shkroi për të.
Mami, flokët e tu duken bukur sot. Unë i shoh vetëm pak gri.
Dhe kur ajo buzëqeshi, Frank vendosi të mos përmendte rrudhat rreth qosheve të gojës së saj.
Të nesërmen, ndërsa Frank e ndihmoi gjyshin në kopshtin e tij,
Zonja Pallua kaloi përsëri.
“Kishe të drejtë!” i tha ajo gjyshit. “Ajo kapelja tjetër kishte shumë lule.”
Pikërisht atëherë, zoti Turshi mbërriti me një kavanoz me shije të re që gjyshi ta provonte.
“Më falni një moment,” i tha gjyshi zonjës Pallua.
“Pra, çfarë mendon për kapelën time?” Pyeti zonja Pallua.
Por këtë herë, ajo nuk po e pyeti gjyshin. Ajo po e pyeti Frankun.
Frank shikoi gjyshin në verandë me zotin Turshi. Gjyshi po merrte një lugë tjetër dhe nuk po pinte ujë. Frank e dinte se çfarë të thoshte.
“Nuk kam parë kurrë një kapele të tillë më parë. Duhet të jetë e veçantë.”
“Faleminderit!” Zonja Pallua rrezatoi.
“Pra, si është Frank sot?” e pyeti gjyshi.
“Epo, gjysh, unë ende mendoj se ndershmëria është gjëja më e mirë,” tha Frank,
“por tani e di që shërbehet më mirë me më shumë sheqer… …dhe më pak piper!”
Fund.