Dita e Sportit për Iriqin
Të gjithë në shkollë ishin shumë të gëzuar, ata mezi prisnin Ditën e Sportit! Epo, të gjithë përveç iriqit. Ai mund të fliste dhe të lexonte dhe shkruante si kushdo tjetër në klasën e tij, por ai kishte trupin e vogël dhe këmbët e shkurtra të një iriqi! Ai ngriti dorën.
“Më falni, por a mund të më falni që mos të luaj sot?” Zoti mësues e vështroi me dashamirësi.
“Oh jo, të gjithë duhet të marrin pjesë në aktivitete. Jam i sigurt që do të gjeni një sport që është i përsosur për ju! Do të jetë qejf!”
Kështu iriqi i vogël duke u rreshtuar me fëmijët e tjerë në fushën e sportit. Një bilbil ra. “Koha për të zgjedhur ekipet për futboll!” bërtiti zoti mësues.
Iriqi u zgjodh i fundit, si zakonisht edhe pse ai nuk mund të vraponte apo shkelmonte mirë me këmbët e tij të vogla, ai u zgjodh si portier i ekipit të tij.
Ai shikoi fushën me sytë e tij të vegjël. Fëmijët e tjerë dukej se ishin duke kaluar shumë mirë duke kaluar topin rreth në skajin tjetër të fushës!
Më pas, pati një goditje e fuqishme dhe topi erdhi lart drejt tij. Ai u hodh lart sa mundi, por topi fluturoi mbi kokën e tij dhe në rrjetë. Skuadra e tij kishte humbur!
“Tani është koha për të luajtur volejboll!” njoftoi zoti mësues me një buzëqeshje.
Kur skuadra tjetër goditi topin përgjatë rrjetës së gjatë, iriqi bëri të tijën shumë mirë për të hyrë nën të. Aty ishte një “POP” i papritur, topi kishte plasur në gjëmbat e tij!
“Le ta quajmë barazim!” tha zoti mësues duke buzëqeshur. “Radhë për ngjarjen kryesore: gara e madhe e vrapmit tatëpjetë!”
Iriqi ndjeu se zemra iu fundos. “Jam i sigurt se do humbasësh!” tha ai. “Unë jam shumë i ngadalshëm!”
Zoti mësues e përkëdheli në kokë. “Thjesht bëni më të mirën!”
Të gjithë fëmijët u mblodhën në krye të kodrës. Kur zoti mësues fryu bilbilin, shokët e iriqit kaluan pranë tij. I varfëri iriq u pengua mbi një degë, kështu që ai u mblodh në një top me gjemba për tu mbrojtur dhe filloi të kërcente dhe rrokulliset tatëpjetë me shpejtësi të jashtëzakonshme!
Kur më në fund ndaloi, zoti mësues po qëndronte afër tij, duke buzëqeshur dhe duke mbajtur një trofe të vogël.
“Urime, iriq, ke vendosur një rekord të ri!”
Pjesa tjetër e fëmijëve brohoriti teksa e mori. Iriqi ndjehej i trullosur, por zemra e tij ishte e mbushur me lumturi!