Dhelpra dhe leopardi Fabula e Ezopit
Xhungla ishte plot jetë. Krijesa të të gjitha llojeve jetonin në shkurre ose bënin folet në degët e pemëve të larta. Aq shumë kafshë jetonin atje, në fakt, sa që ishte e vështirë të thuash se cila ishte më madhështore!
Dhelpra mendonte se ajo ishte më e bukura nga të gjithë, sepse kishte një gëzof të hollë që shkëlqente në rrezet e diellit.
“Asnjë krijesë në xhungël nuk është më e bukur se unë!” -tha ajo me vete teksa po kalonte nëpër pemë një ditë. Ajo ishte veçanërisht krenare për bishtin e saj të madhe, të cilen e mbante të rregulluar me kujdes.
Ajo e mbante bishtin lart me krenari që ketrat e vegjël, minjte dhe breshkat ta shikonin.
“A nuk ju pëlqen pamja ime?” pyeti dhelpra. “Mos u bëni shumë xheloz, por mos ngurroni të më admironi!”
Pikërisht atëherë, dhelpra pa leopardin duke dremitur nën një shkurre.
Bisha e njollosur u shtri me përtesë.
“Nuk mund të isha kurrë xheloze për leshin tuaj të thjeshtë!” tha leopardi. “Krahasojeni atë me pallton time madhështore, për shembull!”
Dhelpra shikoi leopardin. Ai duhej të pranonte se gëzofi me njolla ari dhe zi i maces e bënte pallton e tij të kuqe të dukej shumë i zakonshëm. Dukej se shkëlqente ndërsa macja e madhe lëvizte!
“Dhe çfarë bishti qesharak keni!” leopardi tha. “Mund të keni gjithashtu një pluhur me pupla të ngjitur në fund!”
Dhelpra ishte normalisht shumë e sigurt, por duke u folur në këtë mënyrë e bëri të ndihej e vetëdijshme. Ajo u skuq, por për fat askush nuk mund ta shihte atë përmes leshit të saj të trashë.
Dhelpra heshti për pak kohë. Leopardi ishte tallur me pamjen e saj por dhelpra vendosi se ajo mund t’ia dilte mbanë duke përdorur zgjuarsinë e saj.
“Ti dukesh shumë i zgjuar me kostumin tënd me pika të mëndafshta,” tha dhelpra, “kështu që duhet të jesh mjaft i zgjuar për t’iu përgjigjur gjëegjëzës sime…” Leopardi buzëqeshi. “Jam i sigurt se mundem. Më thuaj!”
Dhelpra bëri një buzëqeshje të vogël para se të pyeste: “Nga të gjitha kafshët në botë, cila është emri i krijesës që ha?”
Kjo e kapi leopardin në befasi. Ai nuk ishte mësuar të pyetej.
“Më lër të mendoj një moment!” tha ai. Por, sado që të mundohej, nuk mundi të jepte një përgjigje.
“Oh, nuk e kam turperuar leopardin e madh dhe të pashëm, apo jo?” pyeti dhelpra. “Nuk ka rëndësi, kam një gjëegjëzë tjetër për ju. Kush përgjigjet shpesh, por nuk bën kurrë pyetje?”
Përsëri, leopardi mbeti. Ai mendoi aq shumë sa sytë iu kryqëzuan, por nuk mundi të përgjigjej. Kafshët e tjera qeshën, gjë që e bëri të ndihej edhe më i mërzitur.
“Oh, a është edhe kjo shumë e ndërlikuar?” pyeti dhelpra. “Pastaj kam edhe një tjetër: sa zgjat përgjigja për këtë pyetje? Mirë? Cila është përgjigjja juaj?”
Leopardi lëvizi bishtin e tij, gërvishti kokën dhe tundi këmbët e tij ndërsa u përpoq të jepte një përgjigje të zgjuar. Ai nuk mund të mendonte për asgjë.
Më në fund, ai u ngrit dhe u fut në shkurre, ndërsa pjesa tjetër e kafshëve qeshnin me të.
Dhelpra tundi me krenari bishtin e saj të mbuluar me plot qime, duke u ndjerë përsëri e sigurt.
“Është mirë të kesh një gëzof të zgjuar!” tha dhelpra. “Por është më mirë të kesh edhe një tru të zgjuar!”
Breshka levizi në pyll, me miun pranë saj.
“Mendoj se të dy janë shumë budallenj, pavarësisht sa të zgjuar mendojnë se janë. Unë jam mjaft e kënaqur me guaskën time të bukur, të jem e sinqertë!”
“E njëjta gjë!” tha miu. “Më pëlqen leshi im i butë më shumë se një gëzof me njolla apo një bisht e madhe plot me qime. Jam i lumtur ashtu siç jam!”
Lexoni Fabula te tjera Dhelpra Ujku dhe Deti – Dreri i zgjuar – Gjirafa dhe Derri i eger – Dhelpra Luani dhe Ariu