Zogu i vogël dhe teshtima e madhe

Diku në një hambar, një zog i vogël po kërciste dhe i ankohej nënës për ushqim. “Jam shumë mërzitur duke ngrënë grurë, mami. Të lutem, a mund të kemi një tortë me oriz të zier në avull?” “Ndalo je shumë i zhurmshëm!” tha nëna e tij. “A dëshiron që macja e vjetër të të dëgjojë?

Ajo po vërtitej këtu më parë dhe e di se sa shumë i pëlqen të kapë zogj të vegjël në kthetrat e saj. Gjithsesi, ne nuk kemi dru zjarri. Ne duhet të largohemi nga hambari për ta marrë.” Zogu i vogël u mërzit dhe iu lut nënës së tij aq shumë, sa më në fund ajo u dorëzua. “Mirë,” tha ajo, duke kontrolluar nëse ishte e sigurt të dilte jashtë. “Do të marr kokrrat e orizit dhe do të përgatis tenxheren. Shko dhe mblidh dru për zjarrin.

Por ji i kujdesshëm me macen e poshtër!” Kështu zogu i vogël doli nga hambari. Ai sapo kishte filluar të mblidhte dru zjarri kur macja doli jashtë dhe e kapi në kthetrat e saj. Macja lëpiu buzët. “Të lutem mos më ha”, iu lut zogu i vogël. “Unë nuk jam gjë tjetër veçse kocka dhe pupla. Unë nuk kam shije fare të mirë. Nëna ime po bën një tortë të shijshme me oriz të zier në avull. Unë premtoj ta ndaj me ju nëse më lejoni të shkoj.” Epo, kush mund t’i rezistojë një torte me oriz me avull?

Duke ëndërruar për një bark plot, macja e vjetër e la zogthin e vogël të ikte dhe e pa atë të vraponte përsëri në hambar, duke mbajtur një tufë degëzash në sqep. Shpejt, pulës nënë, iu ndez një zjarr i madh. Ajo e mbështolli tortën me oriz dhe e vendosi në tenxhere për të marrë avull. Një aromë e shijshme mbushi të gjithë hambarin dhe e bëri zogthin e vogël të ndihej aq i uritur, saqë kur torta e orizit ishte gati, e gëlltiti me njëherë.

Zogu i vogël dhe teshtima e madhe

Vetëm pasi e kishte ngrënë të gjithë, zogthit të vogël iu kujtua premtimi që i kishte dhënë maces. “Oh, mami. I thashë maces se do ta ndaja tortën time me oriz me të, por isha aq i uritur, saqë e hëngra të gjithën. Mund të bëni një tjetër, të lutem?” Por nuk kishte mbetur më oriz për të bërë një të tillë. Në atë moment, macja gërvishti derën e hambarit. “Çfarë është ajo që nuhat, zogth i vogël? A është torta ime me oriz? Unë po vij ta marr.” “Shpejt!” tha pula nënë. “Macja do të zemërohet. Ne duhet të fshihemi ose ajo do të na hajë të dyve.”

Ata vrapuan rreth hambarit duke u përpjekur të gjenin diku për t’u fshehur. Më në fund, ata gjetën një kavanoz të madh me një qafë të ngushtë. Ishte mjaft i gjerë, kështu që ata u futën brenda. Ishte errësirë dhe pluhur brenda. “Për sa kohë që ne jemi të qetë, macja nuk do të na gjejë kurrë,” tha ajo, kështu që ata pritën brenda kavanozit, mezi guxuan të merrnin frymë. Kur macja u fut me thua në hambar dhe zbuloi se torta e orizit ishte ngrënë, ajo u zemërua. Ajo erdhi vërdallë duke kërkuar zogun e vogël dhe nënën e tij.

“Zog i vogël, zog i vogël!” thirri macja, duke kërkuar pas baltave të barit. “Unë do të të ha për darkë. “Vogëlushi dridhej dhe i përpëliti me nervozizëm pendët, të cilat i nxisnin pluhurin dhe i gudulisnin vrimat e hundës. “Mama,” pëshpëriti ai urgjentisht, “Më duhet të teshtij.” “Nuk duhet!” tha nëna e tij. “Hesht ose macja do të na gjejë.” “Zog i vogël, zog i vogël!” thirri macja, duke kontrolluar brenda një rrote të vjetër traktori. “Unë jam i uritur dhe do të të gjej.”

Zogu i vogël u drodh pak më shumë dhe tha: “Mami, më duhet të teshti”. “Nuk mundesh!” tha nëna e tij. “Macja është afër tani.” “Zog i vogël, zog i vogël!” thirri macja, duke kërkuar pikërisht pranë enës ku ata ishin fshehur brenda. “E di që je diku këtu”. Kjo e bëri zogun e vogël të dridhej edhe më shumë dhe ai tha: “Mami, duhet të teshtij!” Nëna e tij u acarua aq shumë, sa tha: “Vazhdo dhe teshti atëherë!”

Pra, kjo është ajo që bëri zogu i vogël – “Acuuuuuu!” Ai teshti aq fort sa qypi shpërtheu duke u shpërndarë me copa në të gjithë hambarin. Në fakt, teshtitja ishte aq e zhurmshme, sa macja mendoi se zogu i vogël i zgjuar kishte qëlluar me armë! Ajo doli nga hambari dhe nuk i shqetësoi më pulat. Zogu i vogël vazhdoi të hante ëmbëlsira me oriz të zier në avull çdo ditë dhe u rrit duke u bërë një gjel i mirë. Në fakt, ai jetoi aq gjatë sa mundi t’ua tregonte këtë përrallë stër-stërnipërve të tij!

Lexoni edhe Zogu mbi pishe – Zogu i vogel ciu ciu – Zogu i vogel pushverdhe – Vajza dhe zogu