Marrëzitë e Vitit të Ri

Kafshët nuk kanë kalendarë edhe sikur të kishin nuk do ishin në gjendje të lexonin! Por një mëngjes të kthjellët të Vitit të Ri, një krijesë e pyllit ndjeu diçka të re dhe frymëzuese në ajër…

Toka e ngrirë ia ftohte gishtat e këmbëve, por dhelpra Fergus shijonte ngrohtësinë e dritës së diellit të dimrit në gëzofin e saj të gërshetuar ndërsa shëtiste nëpër pyll.

“Është një mëngjes kaq i bukur!” i tha bufit, Oliver, i cili ishte ulur në një degë. “Do të përmirësoj jetën time vitin e ardhshëm! Që tani e tutje, unë do të bëhem vegjetarian! Është më mirë për planetin, leshi im do të jetë më i shndritshëm dhe gjithashtu do të humbas peshë. Do të shihni!”

Oliveri i mbylli sytë e tij të mëdhenj. “Kjo është një ide e shkëlqyer!” u përgjigj ai. “Ti më ke frymëzuar, Fergus! Kam fjetur gjatë gjithë ditës dhe jam zgjuar vetëm natën. Që tani e tutje, po ngrihem në të gdhirë!”

Ai u përplas me krahët e qetë, me sqepin e tij të vendosur dhe një shprehje të vendosur. Ai po mendonte për njëqind gjërat që mund të bënte nëse do ta kalonte gjithë ditën zgjuar!

Sibelius gjarpri i barit rrëshqiti. “Çfarë ideje frymëzuese!” fërshëlleu ai. “Edhe unë do të përmirësoj veten time. “Këtë vit, unë do të qëndroj drejt dhe i gjatë në vend që të zvarritem në tokë.”

Gjarpri u shtri aq lart sa mundi dhe në mënyrë të sikletshme u tund në shkurret në bishtin e tij.

Fazani Filomena fluturoi nga një pemë. “Dëgjova atë që po thoshe!” ajo u hodh te Fergus. “Ti ke absolutisht te drejtë! Dua të merrem me notin! Shumë zogj të tjerë e bëjnë këtë, kështu që nuk e kuptoj pse nuk mundem! Ndjehem sikur më ka munguar, vetëm duke u varur në tokë të thatë.”

Ajo u nis drejt lumit. Fergus dëgjoi gurgullimën e barkut të tij, u ndje i uritur! “Është koha për një mëngjes të shijshëm vegjetarian!” vendosi.

Filloi duke ngrënë një bar, por ishte e ashpër dhe e fort! Dhëmbët e mprehtë nuk mund ta përtypnin dhe u tërhoq kur u përpoq të gëlltiste disa.

“Ndoshta disa gjethe më të mëdha do të jenë më të mira?” pyeti.

Ato nga një shkurre aty pranë ishin më të lehta për t’u gëlltitur, por me shije të hidhur. Ajo i hëngri gjithsesi!

“Oooh,” U ankua me vete, “Nuk ndihem shumë mirë!”

Gugullima në barkun e saj u bë shumë më e fortë dhe dhelpra duhej të nxitonte në shkurre për të shkuar në tualet!

Ndërkohë, gjarpri Sibelius po ecte në rrugën e tij nëpër pyll, duke u shtrirë lart dhe drejt sa mundte.

“Duhet ta kisha bërë këtë shumë kohë më parë!” tha ai me krenari. “Unë mund të shoh gjithçka nga një këndvështrim i ri!”

Sibelius u rrëzua një herë dhe vazhdoi të përplasej me degët e pemëve… por ai vazhdoi të qëndronte drejt. Ai u ndje krenar që iu përmbajt vendimit të Vitit të Ri.

Pastaj dëgjoi një tingull që e bëri gjakun të rridhte edhe më ftohtë se zakonisht, ishte sorra! U hodh poshtë dhe u përpoq të rrëmbejë gjarprin ndërsa ai u shtri nga toka.

Sibelius u hodh poshtë dhe u fut në shkurre sa më shpejt që të mundej.

“Shpëtova për nje qime!” ai u gëlltit. “Ndoshta të zvarritesh në tokë nuk është aq e keqe në fund të fundit. Është padyshim më e sigurt!”

Ndërsa i gjithë ky veprim po ndodhte në tokë, Oliver rrëshqiti nëpër ajrin e freskët të mëngjesit, gati për të nisur ditën e tij të parë të plotë zgjuar.

“Është kaq e bukur dhe e ndritshme!” i tha vetes. Ishte paksa shumë e shndritshme për sytë e tij të ndjeshëm të bufit, ai duhej të rrahte sytë dhe mezi shihte se ku po shkonte!

“Kjo rreze dielli po më shkakton dhimbje koke!” u ankua ai. Pikërisht atëherë ai goditi një degë peme dhe ra përtokë me një klithmë!

Fazani Filomena shkoi në bregun e lumit dhe shikoi ujin e errët dhe të ftohtë. Disa rosa po notonin në lumë, ato lëviznin me këmbët e tyre si rrjet.

“Kjo duket e thjeshtë!” mendoi fazani teksa shtrinte krahët.

Pasi mori frymë thellë, futi kokën në lumë ne fillim. Uji i akullt i kaloi pendët e saj e ftohte deri në kockë! Ndjeu veten duke u fundosur, kështu që filloi të rrahte me këmbët.

Megjithatë, nuk kishte këmbë si të rosave, uji shkoi midis gishtërinjve të saj. Ajo nuk mund të qëndronte mbi sipërfaqe, sado furishëm të përpiqej. Zogu i gjorë filloi të bjerë në panik!

Pikërisht atëherë, ajo ndjeu dy trupa me pupla që zhyten nën krahë dhe e ngritën lart.

“Çfarë mendon se po bën, fazan budalla?” pyeti një rosë.

“Duhet të qëndroni në tokë, aty ku ju takon!” I tha rosa tjetër.

Dy shpendët e ujit ndihmuan zogun e rrëmbyer në breg, ku ajo shkundi pendët e saj.

“Kjo nuk shkoi mirë”, tha ajo, duke u ndjerë mjaft e zhgënjyer.

“Ndoshta duhet të marr disa mësime noti përpara se të provoj përsëri. Ndoshta vitin e ardhshëm ose vitin pas tij!”

Ndërsa ra mbrëmja, të katër kafshet u takuan përsëri për të krahasuar shënimet mbi vendimet e tyre të Vitit të Ri.

Dhelpra Fergus dukej e zbehtë dhe e mërzitur, ndërsa gjarpri Sibelius ishte përsëri në bark! Oliver bufi vezulloi në një mënyrë të lodhur dhe të çuditshme, dhe fazani Philomena ishte mbuluar me gjethe për t’u ngrohur.

“E dini çfarë?” cicëroj bufi. “Kujt i duhen vendimet për vitin e ri, gjithsesi? Ne jemi praktikisht të përsosur, ashtu siç jemi!”