Ishulli i luleve

Larg, shumë lart në qiell, është një kopsht i fshehtë midis reve. Në atë kopsht rriten lulet më përrallore që bota ka parë ndonjëherë. Ka lule të kuqe dhe blu, të verdhë dhe vjollcë dhe ngjyra të tjera për të cilat ne nuk kemi as emër!

Lulet kanë erë edhe më të bukur se sa duken. Kushdo që nuhat parfumin e tyre do të pyeste veten nëse ishte në gjumë dhe nëse kishte parë një ëndërr të mrekullueshme!

Ky vend magjik kujdeset nga dhjetëra zanash me krahë të lehta që ujitin bimët çdo ditë, në mënyrë që ato të rriten edhe më shumë dhe më të bukura.

Shumica e zanave janë mjaft të lumtura duke fluturuar rreth kopshtit të tyre me re, duke mos i kushtuar vëmendje asaj që po ndodh në botën shumë poshtë.

Por Bela ishte ndryshe. Ajo ishte kurioze! Ndonjëherë, ajo vështronte nëpër re në detet blu dhe ishujt shkëmborë poshtë saj.

“Pyes veten se si është aty poshtë?” mendonte ajo. “Sigurisht që jeta e njerëzve që jetojnë atje do të ndriçohej nëse do të mund të shihnin dhe nuhasnin lulet tona. Atyre u mungon një bukuri e tillë!”

Ajo shkoi te Amalia, zana që sundonte kopshtin. “Ju lutem, madhëria juaj, a mund të çoj disa nga lulet tona në tokë dhe t’i mbjell atje?” e pyeti Bela.

Mbretëresha e zanave u vrenjt.

“Kurrë! Unë nuk do t’i ndaj lulet e mia, sepse ato janë thesari im i veçantë! Si guxoni ta sugjeroni! Ju nuk e meritoni të jetoni në këtë kopsht të bukur, unë ju dëboj nga mbretëria ime përgjithmonë!”

Bela qau me hidhërim kur e dëgjoi këtë. Asaj do t’i mungonte aq shumë kopshti! Ajo shkoi për të parë lulet e saj të preferuara për herë të fundit dhe i përkëdheli butësisht petalet e tyre me dorën e saj.

“Rrituni mirë, bukuroshet e mia,” qau ajo, “dhe mendoni ndonjëherë për mua!”

Bela shkoi në skajin e kopshtit të reve dhe u largua drejt Tokës me krahët e saj të lehtë. Kur fshiu lotët në fustanin e saj, zbuloi se dhjetëra fara ishin futur në palat e saj.

“Ato duhet të jenë një dhuratë e fundit nga miket e mia lulet!” tha ajo. “Unë duhet të gjej vendin më të mirë për t’i mbjellë ato!”

Bela fluturoi mbi oqeane, shkretëtira të pafundme dhe male të larta.

Më në fund, ajo erdhi në një vend ku nëntë ishuj ishin me ngjyra të ndryshme ishin shpërndanë në detin blu.

Më e gjelbra i dukej Belës si më e bukura. Kishte pyje të harlisur, liqene të kthjellëta kratere dhe shumë ujëvara që rrëzoheshin nga faqet e pjerrëta të maleve.

“Çfarë vendi i mrekullueshëm!” mori frymë ajo. “Këtu do të mbjell kopshtin tim të veçantë!”

Ajo i shpërndau me kujdes farat në tokën e kuqe dhe i ujiti çdo ditë. Së shpejti, lule shumëngjyrëshe mbinë në të gjithë ishullin, duke i kthyer faqet e kodrave rozë, vjollcë dhe të verdhë. Belen kujdesej për bimët dhe ishulli u bë po aq i bukur sa kopshti në qiell. Ajo ishte vërtet e lumtur atje dhe nuk i mungonte kopshti i reve.

Kur njerëzit lundruan në ishull me anijet e tyre, ata mund të nuhasin aromën e luleve nga larg përtej ujit! Kur zbritën dhe panë kopshtin e Belës, menduan se kishin gjetur një parajsë në Tokë!

Ata e quajtën arkipelagu Azores dhe ishulli që ishte shtëpia e zanave quhej Flores, që do të thotë lule në portugalisht. Bela vazhdoi të kujdesej për bimët atje, dhe ishulli është i famshëm për lulet e tij të bukura edhe sot e kësaj dite!

Lexoni edhe Magjia e Zanave – Zana e dhembeve – Libri i madh i yjeve dhe planeteve