Njeriu prej Bore dhe Zana e Dhembeve

Bora e parë e dimrit kishte rënë një natë më parë.
Në mëngjes, Ted doli dhe filloi të rrokulliste një top bore.
Së shpejti ai kishte dy topa bore të mëdhenj.
Pastaj, vrapoi në shtëpi dhe solli dy copa qymyr për sytë e njeriut prej bore,
një karrotë, për hundën dhe një kapele të vjetër të kuqe kauboj.
“Ja ku u bë,” tha Ted “miku im prej bore!”.

Më vonë atë mbrëmje, ndërsa ai ishte duke ngrënë darkë, një nga dhëmbët e tij të parë,
i cili lëviste për një kohë të gjatë, më në fund doli.
Nëna e tij tha: “Mos harro ta vendosësh dhëmbin tënd nën jastëk në mënyrë që kur të vij Zana,
mund të tundë shkopin e saj magjik dhe ta kthejë dhëmbin tënd në para.
Tedi tha “Po mami.” Dhe e vendosi dhëmbin në xhep.

Pas darkës Ted veshi çizmet, pallton,dorezat dhe kapelen dhe doli jashtë.
Ai hodhi një vështrim të fundit mikut të tij të ri, njeriut prej bore.
Ndërsa qëndronte duke parë njeriun prej bore ishte duke menduar se çfarë pune të shkëlqyer kishte bërë,
iu kujtua dhëmbi që kishte akoma në xhep.
Me një buzëqeshje, e nxori jashtë dhe e futi nën kapelën e kuqe të njeriut prej bore.
“Tani do të shohim se sa e zgjuar është zana e dhëmbëve,” tha ai. “Unë jam i sigurt që ajo nuk do ta gjejë.”

Pas mesnate, një dritë e ndritshme zbriti në oborrin para shtëpisë së vogëlushit.
Ishte Zana e dhëmbëve. Ajo shkoi drejt e tek njeriu prej bore dhe buzëqeshi ndërsa tundi kokën.
“Ted, nuk e di se nuk mund ta mashtrosh zanën e dhëmbëve?”
Pastaj ajo tundi shkopin e saj magjik dhe një re pluhuri zanash mbuloi njeriun prej bore,
aty ku dhëmbi i Tedit ishte fshehur nën kapelen e kuqe.
Dhëmbi shkëlqeu dhe Zana e dhëmbëve u zhduk.

Ndërsa dielli i dimrit filloi të shkëlqejë në dhomën e tij.
Ted u ngrit, u vesh dhe pastaj vrapoi për të parë njeriun prej bore
dhe të shihte nëse zana e dhëmbit e kishte gjetur apo jo dhëmbin e tij.

Ted vrapoi te njeriu prej bore, shikoi përreth dhe kuptoi që diçka ishte ndryshe.
Kishte gjurmë në të gjithë oborrin dhe njeriu prej bore ishte në një vend tjetër nga kishte qenë një ditë më parë.
Eci ngadalë deri tek njeriu prej debore dhe u afrua pranë fytyrës së tij.
Pikërisht në atë moment njeriu prej bore teshtiti me zë të lartë!

Ted u hodh në ajër. Ai ishte i befasuar, dhe pak i frikësuar.
“Nuk mund të jesh i gjallë!”, Bërtiti ai. “A je i sigurt?”, Tha njeriu prej bore.
Ai ndjehej keq që kishte tështitur dhe frikësuar djalin e vogël.

Pastaj ngriti kapelen e kuqe dhe kapi monedhën me shkëlqim.
“Unë mendoj se kjo është e juaja”. tha njeiu prej bore

“Ju jeni i vërtet!” – bërtiti Ted. Mezi mund t’i besonte syve.
Ndërsa merrte monedhën nga shkopi i njeriut prej bore që ishte si dorë ai buzëqeshi.
“Ishte zana e dhëmbit, ajo duhet ta ketë bërë këtë!” Dhe i dha njeriut prej bore një përqafim të madh.
“Kjo është fantastike. Tani kam një njeri prej bore të vërtetë për të luajtur.”

Pjesën tjetër të dimrit, njeriu prej bore dhe djali i vogël luanin çdo ditë nga mëngjesi deri në mbrëmje.

Më në fund, erdhi pranvera dhe filloi të ngrohet deri sa një mëngjes kur Tedi vrapoi për të luajtur jashtë,
njeriu prej bore nuk dukej askund. Ishte vetëm kapelja e vjetër e kuqe.

Kur kapi kapelen e kuqe ai gjeti njeriun prej bore që ishte bërë i vogël!
Njeriu prej bore ishte shkrirë. “Ted!” Tha ai.
“Faleminderit për kohën e tënde! Mos harro të më ndërtosh përsëri dimrin e ardhshëm!”