Përmbytja e Madhe
Në Filipine, dikur jetonte një gaforre e madhe që e kishte bërë shtëpinë e saj lart në male. Ajo ishte aq madhe saqë e bllokonte diellin dhe hidhte një hije të errët nëpër tokë.
“Do të ishte e mrekullueshme nëse ajo do të largohej, atëherë ne mund të merrnim më shumë dritë dielli!” njerëzit ankoheshin. Ata ishin të sëmurë që jetonin në errësirë!
Një ditë, gaforrja vendosi të kthehej në oqean. Ajo u ngrit ngadalë dhe filloi të zvarritet drejt detit. Tetë këmbët e saj ishin më të trasha se trungjet e pemëve dhe e gjithë toka u drodh ndërsa ecte.
Një plak ndjeu se toka dridhej, kështu që e dinte që gaforrja më në fund kishte lëvizur! Ai vrapoi në fshatin e tij të lindjes, i cili shtrihej në bregdet.
“Gaforrja po vjen!” ai u bërtiti bashkëfshatarëve të tij. “Ne duhet të ndërtojmë një trap, shpejt!” Ata dukeshin të hutuar. “Pse duhet ta bëjmë këtë?” pyeti njëri prej tyre. “Sepse gaforrja po shkon në oqean!” u përgjigj plaku.
Përmbytja e Madhe
“Kur ajo zhytet brenda, do të shkaktojë valë të mëdha që do të përmbytin tokën! Ne duhet të ndërtojmë një trap mjaft të madh për të na mbajtur të gjithëve… dhe gjithashtu shumë kafshë!” Fshatarët ia vunë veshin paralajmërimit dhe filluan të punojnë. Disa prej tyre prisnin pemë, ndërsa të tjerët endnin litarë të trashë hardhish prej palme kacavjerrëse për t’i lidhur ato.
Kafshët e pyllit ndien se rreziku po vinte, ndaj ndihmuan njerëzit të ndërtonin trapin. Majmunët dhe brirët thurën litarë, ndërsa bualli i ujit dhe pangolinët dhe dreri i vogël, ndihmuan në nxjerrjen e trungjeve nga pylli. Njeriu i mençur ishte i zënë duke thurur një kabllo të trashë nga hardhitë. Njërin skaj e lidhi në trap dhe tjetrin e lidhi në një pemë në mes të fshatit. “Për çfarë është kjo?” pyeti një fëmijë. Plaku buzëqeshi. “Do të na ndihmojë të gjejmë rrugën për në shtëpi!”
Më në fund, trapi ishte gati dhe shumë shpejt, Gaforrja e madhe përfundoi udhëtimin e saj të gjatë e të ngadaltë dhe u zhyt në oqean! Kjo shkaktoi vërshimin e valëve masive mbi tokë. Deti u përplas me bregun dhe niveli i ujit u rrit gjithnjë e më shumë. Fshatarët dhe kafshët hipën në trap dhe ajo u rrëmbye nga ujërat e vrullshme. Njerëzit i bërtisnin për udhëzimeve njëri-tjetrit, ndërsa kafshët ankoheshin, ulërinin dhe kërcitnin nga frika! Por trapi u ndal papritur me një hov. Ishte ankoruar nga litari që kishte bërë plaku.
Njerëzit dhe kafshët u grumbulluan së bashku për t’u ngrohur. Ata kënduan këngë për të mbajtur shpirtin e tyre ndërsa notonin në trap. Fshatarët shikonin sesi ujërat mbulonin të gjithë tokën. Më në fund, gaforrja u vendos në fund të detit. Më në fund kishte gjetur vendin ku donte të ishte! Kur e zuri gjumi, ujërat filluan të zbresin ngadalë por me siguri. Fillimisht u rishfaqën majat e maleve, pastaj kodrat dhe më pas pemët në pyje. Nuk kaloi shumë dhe niveli i detit u kthye aty ku kishte qenë dhe pasagjerët e saj u gjendën përsëri në tokë të thatë.
Trapi ishte ende i lidhur me pemën, e cila i kishte ndaluar të largoheshin. Ata ishin të lumtur që ishin gjallë! “Shpresoj që gaforrja e madhe të flejë për një kohë të gjatë!” i thanë fshatarët njëri-tjetrit. “Ne nuk duam një përmbytje tjetër si ajo!”
Ata iu drejtuan plakut. “Faleminderit që na shpëtove duke na bërë të ndërtojmë trapin!” thane ata. Por ai ishte modest. “Oh, nuk isha unë që ju shpëtova. Ne punuam të gjithë së bashku, burrat, gratë dhe fëmijët, dhe krijesat e pyllit gjithashtu. Kur bashkëpunojmë, nuk ka asgjë që nuk mund të bëjmë!”
Lexoni edhe Lufta e Gaforreve – Gaforrja dhe Oktapodi – Gaforrja e vogel