Mjeker Bluja (Mjekerkaltri) – Perralle nga Sharl Perro

Njëherë e një kohë jetonte një njeri që zotëronte shtëpi të mrekullueshme, pjata ari dhe argjendi, sixhade dhe karroca të praruara gjithandej.

Por i gjori kishte një mjekër blu dhe kjo e bëri atë aq të frikshëm të shëmtuar sa që asnjë nga zonjat e lagjes nuk do të guxonte të donte shoqërinë e tij. Ndër fqinjët e tij ishte një zonjë e shkallës së lartë, e cila kishte dy vajza jashtëzakonisht të bukura.

Ai kërkoi dorën e njërës prej tyre për martesë, duke ia lënë nënës së tyre të zgjedhë se cilën vajzë do t’i jepte. Megjithatë, të dyja vajzat kundërshtuan dhe oferta e tij u përhap nga njëra tek tjetra, duke mos qenë në gjendje të pranonin një burrë me mjekër blu.

Një arsye tjetër për neverinë e tyre ishte fakti se ai ishte martuar tashmë me disa gra dhe askush nuk e dinte se çfarë kishte ndodhur me to.

Për t’u njohur më mirë, Mjekra Blu i ftoi dy vajzat, me nënën e tyre dhe treja dhe katër miqtë e tyre më të mirë, të bënin një festë të rinjsh nga lagjja në një nga shtëpitë e tij në fshat.

Këtu ata kaluan tetë ditë të tëra dhe gjatë gjithë qëndrimit të tyre kishte një raund të vazhdueshëm piknikësh, ekspeditash gjuetie dhe peshkimi, valle, darka dhe dreka. Ata nuk flinin kurrë, por e kaluan natën duke bërë shaka me njëri-tjetrin.

Me pak fjalë, koha kaloi aq mirë, sa vajza e vogël filloi të mendonte se i zoti i shtëpisë në fund të fundit nuk kishte mjekër aq blu dhe se ai në fakt ishte një burrë jashtëzakonisht i këndshëm. Sapo festa u kthye në qytet, ajo pranoi propozimin për martesë të Mjekra Blu.

Rreth një muaj pasi u bë martesa, Mjekra Bluja e njoftoi gruan e tij se duhej ta linte atë për disa javë, pasi kishte disa punë për të bërë në një vend të largët.

Ai iu lut që të argëtohej mirë gjatë mungesës së tij dhe i sugjeroi që të ftonte disa nga miqtë e saj dhe t’i çonte, nëse donte, në fshat. “Këtu,” tha ai, “janë çelësat e dy depove të mëdha, dhe këtu është çelësi i kutive të forta ku ruhen ari dhe argjendi im.

Ky çelës është te arkivet me bizhuteritë e mia, dhe ky është çelësi kryesor, i cili lejon hyrjen në të gjitha apartamentet, por ky çelës i vogël i përket derës së dollapit në fund të galerisë së gjatë në katin përdhes.

Mund të hapësh gjithçka, mund të shkosh kudo, por unë të ndaloj të hysh në këtë të voglen. Nëse nuk më bindesh, prit dënimet më të tmerrshme.” Ajo premtoi se do t’i ndiqte këto udhëzime në mënyrën më besnike dhe, pasi e përqafoi, Mjekra Bluja hyri në karrocen e tij dhe vazhdoi udhëtimin.

Miqtë e nuses mezi prisnin të ftoheshin, aq të paduruar ishin për të parë të gjitha pasuritë dhe madhështinë që ajo kishte fituar me martesën e saj.

Ata nuk kishin guxuar të shkonin kur burri i saj ishte atje, sepse mjekra e tij bluja i trembte aq shumë. Sapo kishin mbërritur ato vrapuan me padurim nga dhoma në dhomë dhe nga garderoba në gardërobë, duke deklaruar se e fundit ishte akoma më e pasur dhe më e bukur se ajo që kishin parë një moment më parë.

Kishte pasqyra në të cilat ata mund ta shihnin veten nga maja deri te këmbët, disa me korniza prej xhami, të tjera me korniza prej argjendi dhe llak të praruar. Ato ishin objektet më të mrekullueshme dhe më të bukura që kishin parë ndonjëherë.

Me pak fjalë, asgjë nuk mund ta kalonte madhështinë e asaj që panë dhe vizitorët nuk pushuan së lavdëruari për fatin e mirë të mikeshës të tyre, e cili ndërkohë ishte larg nga argëtimi me komplimentet e tyre të bukura.

Në fakt, aq i madh ishte kurioziteti i saj për atë dollap misterioz që, duke harruar se sa e padukshme do të ishte të linte mysafirët e saj, ajo zbriti një shkallë private që të çonte në dhomë. Ajo nxitonte aq shumë sa rrezikoi dy-tri herë të thyente qafën.

Kur arriti te dera e dollapit, ajo ndaloi për pak, duke menduar për urdhrat që i kishte dhënë i shoqi dhe duke menduar se çfarë dëmi mund t’i vinte si rezultat i mosbindjes së saj. Por ajo ishte aq shumë kurioze të dinte se çfarë kishte brenda, sa vendosi të hynte brenda. Me një dorë që dridhej, futi çelësin në bravë dhe dera u hap menjëherë.

Grilat e dritareve ishin mbyllur, ajo në fillim nuk pa asgjë, por në një kohë të shkurtër ajo pa se dyshemeja ishte e mbuluar me gjak të tharë, mbi të cilin shtriheshin trupat e disa grave të vdekura.

Këto ishin të gjitha gratë me të cilat Mjeker bluja ishte martuar dhe vrarë, njëra pas tjetrës. Ajo mendoi se duhej të kishte vdekur nga frika dhe çelësi i derës së dollapit, të cilin e mbante në dorë, i ra në dysheme.

Kur iu kthyen disi ndjenjat, mori çelësin, mbylli derën dhe u ngjit lart në dhomën e saj për t’u qetësuar pak. Por këtë ajo nuk mund ta bënte, sepse nervat i ishin tronditur shumë. Pasi vuri re se çelësi i dollapit ishte i njollosur me gjak, ajo u përpoq dy-tri herë ta fshinte, por gjaku nuk u zhduk.

Më kot e lau dhe e fërkoi, por gjaku mbeti akoma, sepse çelësi ishte i ndritshem dhe nuk mund ta pastronte kurrë, kur gjaku u fshi nga njëra anë, u shfaq përsëri në anën tjetër.

Po atë mbrëmje, Mjekra Blu u kthye nga udhëtimi i tij. Rrugës kishte marrë disa letra, tha ai, duke e informuar se puna për të cilën ai shkoi kishte përfunduar në favor të tij. Gruaja e tij bëri gjithçka që mundi që të dukej se ishte e kënaqur nga kthimi i tij i shpejtë.

Të nesërmen kërkoi çelësat, të cilët ia ktheu e shoqja, por me dorën që i dridhej, sa e kuptoi lehtësisht se çfarë kishte ndodhur. “Si është,” tha ai, “që çelësi i dollapit të vogël nuk është këtu mes të tjerëve?” “Duhet ta kem lënë lart në tavolinën time të veshjes,” tha ajo. “Sigurohuni që të ma jepni më vonë.” tha Mjeker Bluja.

Pasi shkoi disa herë mbrapa dhe përpara, duke u shtirur se po kërkonte çelësin, më në fund ajo u detyrua t’ia jepte atë Mjekër blusë. Ai e shikoi me vëmendje dhe më pas pyeti: “Si erdhi gjaku mbi këtë çelës?” “Unë jam i sigurt se nuk e di,” u përgjigj gruaja e gjorë, më e zbehtë se vdekja. “Ti nuk e di?”

Bërtiti Mjeker Bluja, “Unë e di mjaft mirë. Ju hytë në dollapin në katin përdhe! Shumë mirë, zonjë, hyni në të, do të shkoni dhe do të zini vendin tuaj midis zonjave që keni parë atje!”

Pas kësaj, ajo u hodh në këmbët e burrit të saj, duke i kërkuar falje me lot për mosbindjen e saj. Ajo do të kishte shkrirë çdo zemër, aq e bukur dhe e pikëlluar ishte, por Mjeker bluja kishte një zemër më të fortë se çdo gur. “Ju duhet të vdisni,” tha ai, “dhe menjëherë.”

“Meqenëse duhet të vdes,” u përgjigj ajo, duke e vështruar me sy të zhytur në lot, “më lër të paktën pak kohë të bëj lutjet e mia.” “Unë të jap një çerek ore,” u përgjigj Mjeker bluja, “por jo një moment më shumë.”

Kur vajza e gjorë mbeti vetëm, thirri motrën pranë vetes dhe i tha: “Motra Ana”, (sepse kështu quhej), “ngjitu, të lutem, në majë të kullës dhe shiko nëse vëllezërit e mi janë ende në dukje, sepse më premtuan se do të vijnë të më vizitojnë sot.

Nëse i shihni, bëni shenja që të shpejtojnë”. E motra veproi ashtu siç i kërkuan dhe vajza e gjorë e pakënaqur i bërtiste herë pas here: “Ana, motër Ana, a sheh ndonjë që vjen?” dhe motra e saj u përgjigj: “Unë nuk shoh asgjë tjetër përveç pluhurit në diell dhe barit që gjelbëron”.

Për momentin, Mjekra Blu, duke kapur një shpat të madhe, bërtiti me gjithë zërin e tij: “Zbrit menjëherë, ose do të vij të të marr”. “Oh, të lutem, një moment më shumë,” thirri gruaja e tij dhe përsëri i thirri butësisht motrës së saj, “Ana, motër Ana, a sheh ndonjë që vjen?” “Nuk shoh asgjë tjetër perveç pluhurit në diell dhe barit që gjelbëron”, u përgjigj e motra.

-Zbrit menjëherë, -bërtiti Mjeker bluja, – ose do të ngjitem vetë lart. “Po vij”, u përgjigj e shoqja. Pastaj ajo i thirri përsëri motrës së saj: “Ana, motër Ana, a sheh ndonjë që vjen?” “Unë shoh,” u përgjigj motra e saj, “një re e madhe pluhuri që vjen nga kjo anë.” “A janë vëllezërit e mi?” “Mjerisht, motër, jo, ajo është vetëm një tufë delesh.”

“A refuzoni të zbrisni?” gjëmonte Mjeker Bluja. “Edhe një moment”, thirri gruaja e tij. Edhe një herë ajo bërtiti: “Ana, motër Ana, a sheh ndonjë që vjen?” “E shoh,” u përgjigj motra e saj, “dy burra me kalë që vijnë nga kjo anë, por ata janë ende në një distancë të madhe.” “Qielli qoftë i lavdëruar!” bërtiti ajo një moment më vonë: “Ata janë vëllezërit e mi! Unë po u bëj sinjale atyre që të shpejtojnë”.

Mjekra blu lëshoi një ulërimë aq të fortë sa e gjithë shtëpia u drodh. Gruaja e gjorë zbriti dhe iu hodh në këmbët e tij, e përlotur. “Kjo nuk ju bën asgjë,” tha Mjekra blu, “ju duhet të vdisni.”

Duke e kapur për flokë me njërën dorë dhe duke e mbajtur shpaten me tjetrën, Mjekër bluja gati për t’i prerë kokën. Vajza e gjorë, duke u kthyer nga ai, iu lut për një moment të shkurtër për të mbledhur mendimet e saj. “Jo! Jo!” Bërtiti Mjeker Bluja, “Nuk do të të jap më kohë. Larkoje shpirtin tënd në Parajsë”.

Përsëri ngriti krahun. Pikërisht në këtë moment erdhi një trokitje aq e fortë në portë sa Mjeker Bluja u ndal. Porta u hap, dy kalorës hynë, nxorrën shpatat dhe hipën drejt te Mjekra Blu.

Ai i njohu ata si vëllezër të gruas së tij dhe iku menjëherë në përpjekje për të shpëtuar veten. Por të dy vëllezërit ishin aq afër tij, saqë e kapën para se të kishte bërë njëzet hapa.

Ata zhytën shpatat e tyre në trupin e tij dhe Mjeker Bluja ra i vdekur në këmbët e tyre. Gruaja e gjorë, e cila ishte pothuajse po aq e vdekur sa burri i saj, nuk kishte forcë të ngrihej dhe të përqafonte vëllezërit e saj.

U zbulua se Mjekra Blu nuk kishte trashëgimtarë, kështu që gruaja e tij u bë zonjë e të gjithë pasurisë së tij. Ajo i dha një pjesë të pasurisë së saj të madhe në një prikë martese motrës së saj Anës, e cila shpejt u bë gruaja e një zotërie të ri që ishte dashuruar me të për një kohë të gjatë.

Një pjesë tjetër ajo e përdori për secilin nga vëllezërit e saj. Pjesa tjetër për martesën e saj me një burrë shumë të denjë, trajtimi i mirë i të cilit shpejt e bëri atë të harronte mizorinë e Mjekër bluse.