Djali dhe violina – Perralle Braziliane

Njëherë e një kohë ishte një burrë që kishte një djalë të vetëm. Kur burri vdiq, djali mbeti i vetëm në botë. Nuk kishte shumë prona, vetëm një mace dhe një qen, një copë tokë të vogël dhe disa pemë portokalli. Djali ia dha qenin një fqinji dhe shiti tokën dhe portokallet.

Çdo para që merrte nga shitja, investonte në një violinë. Kishte mall për një violinë gjithë jetën dhe tani donte një violinë më shumë se kurrë. Ndërsa babai i tij kishte jetuar, ai mund t’i tregonte mendimet e tij babait të tij, por tani nuk kishte kujt t’i tregonte përveç violinës. Ajo që i tha violina e tij bëri muzikën më të ëmbël në botë.

Djali shkoi të punësohej si bari për t’u kujdesur për delet e mbretit, por atij iu tha se mbreti tashmë kishte shumë barinj dhe nuk kishte nevojë për një tjetër. Djali mori violinën që kishte sjellë me vete dhe u fsheh në pyllin e thellë.

Aty ka bërë muzikë të ëmbël me violinë. Barinjtë që ishin afër duke ruajtur delet e mbretit dëgjuan tingujt e ëmbla, por nuk mund të gjenin se kush po luante. Edhe delet e dëgjuan muzikën. Disa prej tyre u larguan nga kopeja dhe ndoqën muzikën në pyll. E ndoqën derisa arritën tek djali dhe macja dhe violina.

Barinjtë u shqetësuan shumë kur morën vesh se si delet e tyre po largoheshin në pyll. Ata shkuan pas tyre për t’i kthyer, por nuk gjetën asnjë gjurmë të tyre.

Ndonjëherë dukej se ata ishin mjaft afër vendit nga vinte muzika, por kur nxitonin në atë drejtim, dëgjonin sforcimet e muzikës që vinin nga një pikë e largët në drejtim të kundërt.

Ata kishin frikë se mos humbisnin vetë, kështu që u dorëzuan në dëshpërim.

Kur djali pa se si delet erdhën për të dëgjuar muzikën e tij, u gëzua shumë. Muzika e tij nuk ishte më tingulli i ëmbël i trishtuar që kishte qenë kur ishte i vetmuar. Pas një kohe u bë aq e bukur sa macja filloi të kërcente. Kur delet panë macen duke kërcyer filluan të kërcejnë gjithashtu.

Shumë shpejt një grup majmunësh kaloi aty dhe dëgjuan tingujt e muzikës. Filluan të kërcejnë menjëherë. Bënë një zhurm të tillë sa gati e mbytën muzikën. Djali kërcënoi se do të pushonte së luajturi nëse nuk do të mund të ishin të lumtur pa qenë kaq te zhurmshëm. Pas kësaj, majmunët ulën zërin.

Pas pak një tapir dëgjoi tingullin gazmor. Menjëherë këmbët e tij të pasme me tre gishta dhe këmbët e përparme katërkëmbëshe filluan të kërcejnë. Ai thjesht nuk mund t’i mbante ato të kërcenin kështu edhe ai iu bashkua kortezhit të djemve, maceve, deleve dhe majmunëve.

Më pas nje armadillo dëgjoi muzikën. Megjithë me trupin e tij të rëndë, ai duhej të kërcente gjithashtu. Pastaj një tufë drerësh të vegjël iu bashkua. Më pas bashkë me ta kërceu edhe anatengrënësi. Erdhën edhe macja e egër dhe tigri. Delet dhe dreri ishin tmerrësisht të frikësuar, por vazhduan të kërcejnë njësoj.

Tigri dhe macja e egër ishin aq të lumtur duke kërcyer sa nuk i vunë re fare. Gjarpërinjtë e mëdhenj mbështjellën trupat e tyre të mëdhenj rreth trungjeve të pemëve dhe dëshironin që edhe ata të kishin këmbë me të cilat të kërcenin.

Zogjtë u përpoqën të kërcenin, por ata nuk mund t’i përdornin këmbët e tyre sa duhet dhe duhej të hiqnin dorë dhe të vazhdonin të fluturonin. Çdo kafshë e pyjeve dhe e xhunglave që kishin këmbë me të cilat kërcenin erdhën dhe iu bashkuan kercimit.

Shoqëria gazmore endej pa pushim derisa më në fund arritën te muri i lartë që rrethon tokën e gjigantëve. Gjigandi i madh që qëndronte në mur si roje qeshi aq fort sa për pak ra nga muri. I çoi menjëherë te mbreti.

Mbreti qeshi aq shumë sa për pak ra nga froni. E qeshura e tij tronditi tokën. Toka nuk ishte tronditur kurrë më parë nga e qeshura e mbretit të gjigantëve, megjithëse shpesh herë kishte dëgjuar zërin e tij të zemëruar në bubullima. Njerëzit nuk dinin se çfarë të bënin me të.

Tani ndodhi që mbreti i vendit të gjigantëve kishte një vajzë të bukur gjigante që nuk qeshte kurrë. Ajo ishte e trishtuar gjatë gjithë kohës. Mbreti i kishte ofruar gjysmën e mbretërisë së tij atij që mund ta bënte të qeshte dhe të gjithë gjigantët kishin bërë truket e tyre më qesharake për të.

Asnjëherë nuk kishin sjellë qoftë edhe një buzëqeshje të vogël në fytyrën e saj të bukur. “Nëse vajza ime mund të mos qeshë kur të shohë këtë pamje qesharake, unë do të heq dorë nga dëshpërimi dhe do të ha kapelën time,” tha mbreti i vendit të gjigantëve, ndërsa pa figurën e vogël të gëzuar që luante në violinë.

mace, dele, majmunët dhe gjithçka tjetër që kërcejnë nën muzikën e violines. Nëse mbreti gjigant do të dinte të kërcente do të kishte kërcyer vetë, por ishte fat për njerëzit e tokës që ai nuk dinte si. Nëse ai do të kishte ditur, nuk dihet se çfarë mund të kishte ndodhur me tokën.

Siç ishte, ai e mori grupin e vogël në pallatin e vajzës së tij, ku ajo u ul e rrethuar nga shërbëtorët e saj. Fytyra e saj e bukur ishte aq e trishtuar sa mund të ishte e trishtuar. Kur ajo pa pamjen qesharake, shprehja e saj ndryshoi.

Buzëqeshja e lumtur që mbreti i vendit të gjigantëve kishte dashur gjithmonë të shihte luajti për buzët e saj të bukura. Një e qeshur u dëgjua për herë të parë në gjithë jetën e saj. Mbreti i vendit të gjigantëve ishte aq i lumtur sa u rrit në gjatësi dhe askush nuk e di se sa shtoi në peshë. “Ti do të kesh gjysmën e mbretërisë sime,” i tha ai djalit, “ashtu siç premtova nëse dikush do ta bënte vajzën time të qeshte.”

Djali që nga ajo kohë mbretëroi mbi gjysmën e mbretërisë së gjigantëve si princ i tokës. Ai kurrë nuk e kishte aspak të vështirë të ruante autoritetin e tij, sepse gjigantët më të mëdhenj do t’i bindeshin menjëherë kërkesës së tij më të vogël nëse do t’u luante me violinë.

Kafshet qëndruan në tokën e gjigantëve aq gjatë sa u bënë gjigante, por djali dhe violina e tij mbetën gjithmonë ashtu siç ishin kur hyn në tokë.