Perandoresha Jokva dhe Gurët e Pesë Ngjyrave – Perrallë për Fëmijë | PerrallaShqip.org
Lexoni përrallën emocionuese “Perandoresha Jokva dhe Gurët e Pesë Ngjyrave” në PerrallaShqip.org. Në kohë kur gjigantët ecnin në Tokë, perandoresha e mençur Jokva udhëhoqi Kinën. Ajo përballet me armikun e ashpër, Kokain, një gjigant me fuqi magjike. Së bashku me dy komandantët e saj, Hako dhe Eiko, Jokva është e gatshme të përballet me sfidën.
Lexoni këtë përrallë emocionuese për të zbuluar aventurat e Jokvas në kërkimin e mënyrave për të mposhtur Kokain dhe për të rivendosur paqen dhe harmoninë në Kinë. PerrallaShqip.org është burimi juaj kryesor për përralla emocionuese për fëmijë dhe të rritur, që ofrojnë mësime të rëndësishme për jetën.”
Në një kohë kur gjigantët ecnin në Tokë, një perandoreshë e quajtur Jokva sundonte Kinën. Ajo ishte vetë një gjigante dhe ishte më shumë se njëzet e pesë metra e gjatë!
Jokva ishte një perandoreshë e mençur, por ajo kishte një armik të ashpër: Kokain. Ai ishte gjithashtu një gjigant, me fuqi magjike që e lejonin të kontrollonte detet dhe lumenjtë. Ai u përpoq të merrte fronin e Jokvas, por ajo e mundi atë. Kokai ishte një humbës i rëndë! Ai bëri një përmbytje të madhe që shkatërroi të korrat e Kinës dhe përmbyti shtëpitë e njerëzve, duke i lënë ata në të ftohtë, të uritur dhe pa strehë. Jokva u zemërua! “Si guxon ai gjigant i lig të dëmtojë popullin tim!” gjëmonte ajo. “Kjo do të thotë luftë!” Jokva thirri ushtarët e saj. Ajo kishte dy komandantë të cilët ishin po aq të guximshëm, të egër dhe të zgjuar. Ata quheshin Hako dhe Eiko dhe ishin shumë të mirë.
“Hako do të udhëheqë ushtrinë time kundër Kokait!” deklaroi perandoresha. “Mos pushoni derisa ai të mposhtet!” Hako ishte i kënaqur që iu dha një punë kaq e rëndësishme! Ai u përkul thellë para saj përpara se të merrte heshtin e tij më të gjatë dhe të hipte në kalin e tij të kuq. Por më pas dëgjoi një zë. “Hako nuk e meriton të jetë gjenerali juaj, ky nder duhet të më shkojë mua!” Ishte Eiko! Pavarësisht miqësisë së tyre, duke parë Hakon të nderuar, Eikon e kishte bërë tmerrësisht xheloz. Ai galopoi drejt shokut të tij mbi kalin e tij të bardhë, duke tundur një shpatë gjigante. Të dy u goditën me njëri-tjetrin dhe Hako u rrëzua nga kali i tij.
Eiko hipi përpara dhe grisi simbolin nga uniforma e shokut të tij. Ai e mbajti lart dhe bërtiti: “Unë duhet të jem gjenerali juaj, Madhëria juaj!” Perandoreshës nuk i pëlqente t’i shihte dy shokët duke u grindur, por ishte e kënaqur që ata kishin aq shumë shpirt luftarak! “Të dy jeni po aq të guximshëm, kështu që duhet të udhëheqni ushtrinë time së bashku!” tha Jokva me mençuri. Dy oficerët u përkulën para saj dhe njëri-tjetrit përpara se të largoheshin me ushtarët e tyre. Kur komandantët dhe njerëzit e tyre arritën në kështjellën me çati të hekurt të Kokait, gjigandi qeshi me ta. “Edhe një ushtri e njerëzve të dobët nuk mund të krahasohet me mua!” ai qeshi.
Kokai mori shkopin e tij prej hekuri dhe doli jashtë për t’u përballur
Hako, Eiko dhe ushtarët e tyre. “Unë mund t’ju godas të gjithëve me një frymë!” ai gërhiti. “Përpiqu të më luftosh, nëse guxon!” Hako dhe Eiko sulmuan përpara. Ata sulmuan Kokain nga e djathta dhe nga e majta me heshtë dhe teh. Gjigandi gjëmoi, sepse goditjet e tyre dukeshin si thumbime blete! Kokai rrotulloi shkopin e tij dhe e rrëzoi Hakon nga kali. Ai qëndroi mbi oficerin, duke buzëqeshur ndërsa ngriti armën. “Unë do të të shtyp si një mizë!” u gëzua ai.
Duke parë mikun e tij në rrezik, Eiko galopoi përpara për ta mbrojtur nga gjigandi i lig. “Duhet të më kaloni së pari!” tha ai me nxehtësi. Hako u ngrit në këmbë dhe dy miqtë qëndruan krah për krah. Kokai e kuptoi se këta dy luftëtarë ishin shumë më të rrezikshëm nga sa kishte menduar! Megjithatë, gjiganti kishte shumë hile. Duke përdorur magjinë e tij, ai bëri një përmbytje tjetër të madhe. Uji vërshoi mbi tokë me aq forcë sa i mori Hakon, Eikon dhe njerëzit e tyre! Komandantët u kthyen në pallatin mbretëror me uniformat e lagura dhe me baltë.
Ata i kërkuan falje Jokvas për dështimin në misionin e tyre. “Nuk ishte një sfidë e lehtë!” tha ajo me dashamirësi. “Edhe njerëzit më të guximshëm nuk mund të luftojnë magjinë gjigante. Ne kemi nevojë për magji po aq të fuqishme për ta mposhtur, dhe unë e di ku ta gjej! “Armiku shekullor i Kokait është Shikuyu, mjeshtri i zjarrit. Ai jeton në Polin e Jugut, sepse i ftohti e ndalon atë të ndez flakën. Ju lutemi shkoni dhe kërkoni ndihmë prej tij!” Hako dhe Eiko veshën uniformat e tyre më të ngrohta dhe lundruan në jug përmes deteve ku notonin ajsbergë të mëdhenj. Më në fund, ata arritën në Antarktidë dhe u nisën përtej peizazhit të mbuluar me borë. Ata vajtën në një vend ku akulli dhe bora kishin shkrirë dhe e dinin se këtu duhet të ishte Shikuyu.
E gjetën në kështjellën e tij, e cila ishte e mbuluar me tunxh. Shikuyu i përshëndeti ngrohtësisht. Ai ishte një figurë mbresëlënëse që qëndronte më shumë se tridhjetë metra i gjatë, dhe mjekra e tij e bardhë dhe mustaqet e gjata preknin tokën. Shikuyu dëgjoi me vëmendje ndërsa Hako dhe Eiko i tregonin për përmbytjet që kishte shkaktuar Kokai. “Ne nuk mund ta mundim Kokain duke përdorur fuqitë e tij për të shkatërruar gjërat!” ai tha. “Unë do të bashkohem me ju dhe së bashku do ta mposhtim!” Ata lundruan përsëri në Kinë dhe perandoresha mblodhi një ushtri të re nën komandën e Hakos dhe Eikos. Shikuyu shkoi me ta i maskuar.
Kur arritën në kështjellën e Kokait, gjigandi doli për t’i përshëndetur me sjelljet e tij të këqija të zakonshme. “Nuk e keni mësuar mësimin? A doni t’ju laj të gjithëve me një përmbytje tjetër?” Ai tundi duart, por nuk u shfaq asnjë pikë uji. Kjo ndodhi kur Shikuyu hodhi mantelin e tij dhe u ngrit në këmbë. “Unë i kam bllokuar magjitë e tua të ujit, armiku im i vjetër!” gjëmi ai. “Tani nuk mund të përdorni fuqitë tuaja!” Ushtria u sulmua në Kokai, me Hakon dhe Eiko në krye. Njerëzit e shpuan gjigantin e frikshëm me shtiza, e prenë me shpata dhe e goditën me shigjeta nga të gjitha drejtimet.
Perandoresha Jokva dhe Gurët e Pesë Ngjyrave – Lexoni edhe Historia e Lule Krizantemes
Kokai tentoi të arratisej, por u kap nga këmba e tij mbi një gur dhe ra në malin Shu. U hap dhe gjiganti u rrëzua! Ushtarët brohoritën, por më pas u dëgjua një gjëmim. Goditja e rënies së gjigantit kishte copëtuar shtyllat që mbanin lart qiejt! Me qiellin të rrëzuar nga vendi i tij, dielli dhe hëna nuk mund të udhëtonin nëpër të. Ata vareshin pa lëvizur, shumë më lart se bota. Njerëzit ishin të tmerruar. “Na ndihmoni!” ata iu lutën perandoreshës Jokva. “Pa lëvizjet e diellit dhe hënës, nuk do të kemi ditë e natë! Të korrat tona nuk do të rriten dhe ne nuk do të dimë kur t’i bëjmë gjërat!”
Perandoresha buzëqeshi. “Mos ki frikë!” u tha ajo me qetësi. “Duhet të gjithë dalin dhe mbledhin gurë me pesë ngjyra. Blu, të verdhë, të kuqe, të bardhë dhe të zezë. Ma sillni kur t’i gjeni!” Ushtarët e saj mblodhën gurët me ngjyra të ndryshme dhe i vendosën te këmbët e perandoreshës. Jokva i futi në kazanin e saj dhe i shkriu në një pastë të bukur që dukej si porcelani me shkëlqim. Perandoresha e çoi substancën e mrekullueshme në majën e malit Shu dhe e derdhi në të çarën e malit. Dhe mbylli humnerën!
Jokwa përdori gjithashtu pastën e trashë për të rregulluar shtyllat që mbanin lart qiejt dhe ngrinin cepin e qiellit mbi to. Dielli dhe hëna rifilloi kërcimin e tyre të përditshëm nëpër qiej! Perandoresha falënderoi Shikuyu për ndihmën e tij dhe i tha kalorës Hako dhe Eiko. “Kjo tregon se sa të fuqishëm jemi kur punojmë së bashku!”. “Ne duhet ta respektojmë gjithmonë këtë tokë dhe njëri-tjetrin!” Populli u gëzua, sepse Perandoresha e madhe Jokva kishte rivendosur paqen dhe harmoninë në Kinë. Ajo qeverisi me shumë urtësi për shumë vite!