Ndarja e një hije

Në kohën para makinave dhe trenave, një udhëtari i pasur duhej të ndërmerrte një udhëtim të gjatë nëpër shkretëtirë, kështu që ai pagoi për një kalë të mirë për ta transportuar dhe një udhërrëfyes për ta ndihmuar të arrinte destinacionin e tij.

Siç ishte traditë në ato ditë, udhërrëfyesi ecte bashkë me kalin, duke drejtuar timonin në drejtimin e duhur dhe duke mbajtur një sy vigjilent në hartë. Ai gjithashtu ndau ngarkesa e kalit, duke mbajtur furnizimet ushqimore në një çantë shpine të rëndë.

Ata kishin një distancë të madhe për të kaluar dhe dita ishte e nxehtë para se të niseshin, por kjo vetëm kur udhëtari dhe udhërrëfyesi i tij dolën nga hija e ftohtë e e mureve te qytetit, ata e kuptuan se sa djegëse ishte nxehtësia. Rruaza djerse rridhnin poshtë ballit dhe ata zgjatën dorën drejt shisheve të ujit për t’u ftohur.

“Nuk e kisha idenë se do të ishte kaq nxehtë,” shfryu udhëtari, duke pastruar ballin dhe duke tërhequr një kapelë të gjerë.

Kali shfryu vrimat e hundës dhe udhërrëfyesi rënkoi në. Sikur ta dinte se do të ishte kaq nxehtë, ai kurrë nuk do të kishte rënë dakord për një udhetim kaq të gjatë, por tani ishte tepër vonë.

“Të paktën ai po sillet si mbret,” mendoi udhërrëfyesi, duke e vështruar atë udhëtar. “Më duhet të eci në këtë vapë të tmerrshme dhe nuk kam as kapelë!”

Në fushë të hapur, u ndje edhe më keq. Dielli po shkëlqente me gjithë forcën e tij dhe nuk kishte një pemë apo një vend ujit nuk dukej vetëm rreze dielli i nxehtë i lartë e poshtë në tokë të tharë nga kockat.

Ndërsa ata ecën tutje, kali filloi të marrë frymë më rëndë dhe udhërrëfyesi u bë në mënyrë të pakëndshme ngjitëse nga djersa.

“A mund të shkojmë pak më shpejt?” pyeti udhëtari, duke u fryrë dhe duke pirë ujë të freskët. “Do të doja të dal nga ky diell sa më shpejt të jetë e mundur.”

Udhërrëfyesi murmuriti. “Shko më shpejt, me të vërtetë!” mendoi ai me inat.

Në mesditë, kur rrezet e diellit ishin më intensive, udhëzuesi nuk duroi më. “Ne duhet të pushojmë dhe të hamë drekë tani.”

Ai e ndihmoi udhëtarin të zbriste dhe u përpoq të hiqte çantën e shpinës. Megjithëse kali po gulçonte nga etja, udhërrëfyesi mendoi se duhej të shikonte pas punëdhënësit të tij fillimisht, kështu që ai filloi të përgatisë një drekë me ushqime.

Megjithatë, kur mbaroi, u mërzit kur e gjeti udhëtarin të ulur brenda në hijen e kalit, duke e tërhequr gjithë hijen për vete.

“Si guxon ai?” mendoi udhërrëfyesi, por ai duhej të ishte i sjellshëm, kështu që tha: “Ja dreka juaj, zotëri. Ndoshta do të kishit mirësinë të lëvizni pak, ju lutem, kështu që unë mund të ndaj hijen e kalit me ju dhe të dal nga dielli.”

Por udhëtari ishte një burrë i madh dhe egoist gjithashtu. Ai mund ta shihte këtë nëse lëvizte një centimetër, krahu i tij do të ekspozohej ndaj diellit përcëllues.

“A nuk të punësova ty dhe kalin tënd për një ditë?” pyeti udhëtari. “Po, zotëri.” Udhërrëfyesi tundi kokën, duke injoruar gulçimin e kalit të tij.

“Atëherë hija e kalit më përket edhe mua dhe unë do të qëndroj aty ku jam, faleminderit.” Udhëtari buzëqeshi i vetëkënaqur. Ai dukej mirë dhe i kënaqur në hije, dhe udhërrëfyesi ishte aq i rraskapitur nga vapa, saqë e humbi durimin.

“Kjo nuk është e vërtetë, zotëri. Kur punësove kalin tim, nuk përmende punësimin e hijes së tij gjithashtu. Nëse dëshironi të uleni, duhet të paguani ekstra për të. Kali më përket mua, kështu që unë zotëroj edhe hijen e tij.”

Udhëtari ishte i indinjuar. “Pa kuptim!” bertiti ai. “Të kam paguar për shërbimin tënd dhe hija e kalit tuaj duhet të përfshihen në të. Kjo hije është e imja dhe unë do t’ju çoj në gjykatë nëse nuk jeni dakord!”

“Mirë! Më çoni në gjykatë. Le të shohim se çfarë thotë gjyqtari, por Unë po ju them se kam të drejtë. Kjo hije më përket mua!” Udhërrëfyesi ishte aq i mërzitur, ai u përpoq ta shtynte udhëtarin nga hija dhe ta nxirrte në diell.

Udhëtari e shtyu prapa dhe më pas ai mori pjatën e drekës dhe e hodhi ushqimin e tij mbi kokën e udhërrëfyesit.

“O njeri egoist, budalla!” bërtiti udhërrëfyesi. Bërtitjet e tij ishin aq të forta, saqë e tronditën kalin e tij, i cili ishte aq i nxehtë, i etur dhe i mjerë deri tani, ai shkundi ngarkesën e tij të rëndë, u ngrit dhe galopoi shpejtësi të madhe deri në qytetin e freskët dhe me hije dhe kush mund ta fajësojë kalin?

Tani udhërrëfyesi dhe udhëtari ishin të bllokuar pa asnjë transport, asgjë për të ngrënë, çanta të rënda për të mbajtur, dhe asnjë copëz hije për tu mbrojtur.

Ndoshta nëse të dy do të kishin qenë pak më të arsyeshëm dhe shumë më të sjellshëm, do të kishin kuptuar se nuk mund të zotëronin një hije por mund ta ndanin.

Lexoni na ishte njehere nje mik