Tre fëmijët dhe raketa kozmike
Aneta dhe Juliana ishin duke ndenjur per darke kur filluan të tregonin histori. Juliana filloi një histori për fluturimin në hapësirë me një raketë.
“Ne u ngjitëm në raketë dhe u nisëm në hapësirë. Udhëtuam shumë, shumë larg nga sistemi diellor.” “Cfare ndodhi?” tha Aneta. “Kemi hasur në diçka të madhe dhe të çuditshme. Ti dhe Geri ishit të tmerruar!
“Çfarë pamë?” tha Aneta. “Kishte një vrimë të zezë super të madhe!” tha Juliana.
“Vendosa se duhej të shkonim në sistemin diellor më të afërt!” tha Juliana.
“Ne vrapuam nëpër hapësirë, por vrima e zezë vazhdoi të na ndiqte!” tha Juliana. “A u larguam prej saj?” tha Aneta.
“vazhdoi të na tërhiqte,” tha Juliana. “Geri u përpoq të bënte maksimumin për të fluturuar raketën, por vrima e zezë po na thithte”.
“Geri rriti shpejtësinë, por ishte tepër vonë. Ne rrëshqitëm drejt vrimës së zezë.” “Kjo është e tmerrshme!” tha Aneta.
“Kontrollova raketen dhe alarmet u fiken kudo,” tha Juliana. “Nuk mund të bënim asgjë”.
“A ramë në vrimën e zezë?” tha Aneta.
Une mora kontrollin dhe fluturova raketën”, tha Juliana. “Me aftësitë e mia, fluturova dhe u shmanga vrimës së zezë dhe më në fund u larguam!”
“Ti na shpëtove!” tha Aneta. Dhe ne ishim të lodhur, – tha Juliana. “Duhej të pushonim. Pastaj Geri pa diçka që po afrohej.”
“Çfarë ishte ajo?” tha Aneta. “Një botë e re,” tha Juliana.
“A mund te mbijetoje aty?” tha Aneta. “Ajri ishte i pastër,” tha Juliana. “Planeti ishte i errët. Kishte pemë dhe fusha të ndryshme. Kishte shumë hëna dhe shtëpitë dukeshin të çuditshme.”
“A qëndruam atje?” tha Aneta. “Ecëm përreth dhe kuptuam se ishte Toka”, tha Juliana. “Por disi kishim udhëtuar në të ardhmen.” “Ne kishim ngecur atje?” tha Aneta. “Po, dhe ne duhej të gjenim rrugën tonë për në kohën tonë. Kështu që u kthyem në anije dhe fluturuam larg, dhe u kthyem nga rruga që erdhëm…”