Dhelpra, Ujku dhe Deti: Fabul me morale për fëmijë

Dhelpra pati fatin të jetonte në një strofkë të rehatshme pikërisht pas një dune rëre, pikërisht buzë detit. Çdo ditë, ajo binte në gjumë duke dëgjuar përplasjen e butë të valëve në breg.

Do të kishte qenë një jetë paqësore, e lumtur nëse nuk do të ishte për ujkun plak të keq që jetonte në pyllin aty pranë. Sa herë që dhelpra përpiqej të gjuante për ushqim, ujku plak e përndiqte, duke i rrëmbyer darkën dhe duke i këputur bishtin. Ujku i trembi kështu të gjitha kafshët e pyllit.

“Ky është pylli im,” rënkoi ujku. Dhelpra kishte filluar të dëshpërohej. Ajo me siguri do të vdiste nga uria nëse nuk do të hante diçka së shpejti dhe i gjithë ushqimi më i mirë ishte në pyll. Një natë, barku i saj po murmuriste nga uria, kështu që ajo doli me një plan. Ajo u fut në pyll dhe filloi të gjuante për të ngrënë. Nuk kaloi shumë kohë dhe ujku u hodh nga pas një peme. “Të thashë, dhelpër, ky është pylli im!” tha ai. “Vetëm unë mund të gjuaj këtu.”

“Oh, unë nuk jam duke gjuajtur,” tha dhelpra. “Barku im është shumë i mbushur për këtë. Unë thjesht po bëja një shëtitje për të më ndihmuar të tretja ushqimin e mrekullueshëm që kam ngrënë sot.” Ujku dukej kureshtar. “Ku e gjete këtë ushqim të mrekullueshëm?” “Nuk mund ta them këtë!” tha dhelpra. Ujku zbardhi dhëmbët dhe i rënkoi në mënyrë kërcënuese. “Epo, nëse premtoni se do ta mbani sekret, mendoj se mund t’jua them,” tha dhelpra duke u dridhur. “Çdo ditë, unë ha dhe bëj gosti të madhe nga deti.”

“Çfarë është deti?” pyeti ujku. Ai kurrë nuk e kishte lënë pyllin në jetën e tij. “Është një trup i madh dhe i pafund uji pikërisht pranë strofkës sime,” shpjegoi dhelpra, “dhe gjëja më e mirë është se unë di si ta kontrolloj atë. Unë mund t’i bëj valët e detit të shkojnë përpara dhe mbrapa dhe, kur hyjnë, më sjellin ushqim. Nuk më duhet të bëj asnjë punë.” Ujku u ndje i pangopur për një gosti të lehtë si kjo dhe befas u bë mjaft I butë. “E dashur dhelpër, nuk e kam parë kurrë detin. Do ma tregosh?” “Sigurisht,” tha dhelpra dhe e çoi ujkun nga pylli dhe mbi dunat e rërës drejt detit.

Ata qëndruan në breg dhe dhelpra u thirri valëve: “Det! Shoku im ujku është këtu të të shohë, kështu që duhet të hysh dhe të dalësh kur të them! Tani, hyr, të lutem!” Valët nxituan drejt këmbëve të tyre, duke mbajtur një grumbull guralecash, guackash dhe alga deti. “Këto janë të mira, miku im, por ëmbëlsirat më të mira dhe më të mëdha janë pak më larg nëse nuk e ke problem t’i lagësh këmbët,” tha dhelpra. “Ka peshq të yndyrshëm dhe të shijshëm atje.” Ujkut i lëshoi goja lëng ndërsa dhelpra i thirri detit: “Valët, dilni përsëri, ju lutem!” Valët u tërhoqën.

Ujkut i bëri përshtypje fuqia e dhelprës dhe e kishte zili që dhelpra e kishte gjithë këtë ushqim për vete. Ai qëndroi duke parë ndërsa dhelpra urdhëroi valët të hynin dhe të dilnin përsëri. Më në fund, ujku tha: “A mund të shkoj në det dhe të ha, të lutem?” “Sigurisht, mund të shkosh aq larg sa të duash,” tha dhelpra. “Ju nuk keni nevojë të shqetësoheni pasi deti do të bëjë siç them unë.” Kështu ujku budalla, i cili tashmë e kishte barkun plot, hyri në detin e ftohtë, duke shpresuar për një vakt të lehtë.

Ai shkoi gjithnjë e më tej në valët e ftohta që përplaseshin derisa ishte shumë larg bregut. Pastaj, befas, një valë e madhe u ngrit drejt tij dhe e rrëmbeu menjëherë nga këmbët. Ai shkoi në detin e madh e të pafund, për t’u mos parë më kurrë. Falë planit dinak të dhelprës, kafshët e pyllit jetonin jetë të qetë, të lumtur dhe kishin shumë ushqim për të ndarë mes tyre.

Lexoni Fabula te tjera Dhelpra dhe Lejleku – Dhelpra dhe gjelat e detit – Dhelpra dhe Deveja – Ujku dhe Lejleku – Ujku dhe hija e vet – Ujku dhe Gomari