Zogu i vogël pushverdhë i pëlqente të endej në pyll.
Atij i pëlqente të shikonte pemët dhe të nuhaste lulet,
si dhe të dëgjonte zogjtë duke kënduar.

Një ditë, ndërsa po shëtiste një lajthi ra nga një pemë dhe goditi majën e kokës së tij të vogël.
“Oh, qielli po bie! Unë duhet të vrapoj dhe ti tregoj luanit për këtë,
“tha zogu i vogël pushverdhë, dhe filloi të vraponte.

Ai vrapoi dhe vrapoi derisa takoi pulën. “Ku po shkon?”, Pyeti pula.
“Oh, pula ime, qielli po bie dhe unë do të shoh luanin dhe do t’i tregoj të gjitha për të.”
“Si e di që qielli po bie?”, pyeti pula.
“Më goditi në kokë!”, U përgjigj zogu i vogël pushverdhë.
“Më lejoni të vij me ju,” tha pula.

Kështu të dy vrapuan dhe vrapuan derisa u takuan me rosën.
“Qielli po bie,” tha pula, “kështu që ne do të shohim luanin dhe t’i tregojmë atij.”
“Si e dini se qielli po bie?”, pyeti Rosa.
“Ajo goditi zogun e vogël pushverdhë në kokë,” tha pula.
“Mund të vij me ju?”, Pyeti rosa.
“Sigurisht,” tha pula.

Kështu që të tre vrapuan e vazhduan derisa u takuan me dhelprën.
“Ku po shkon?”, Pyeti dhelpra.
“Qielli po bie dhe ne do të shohim luanin dhe t’i tregojmë të gjitha për të,” tha rosa.
“A e dini se ku jeton?”, Pyeti dhelpra.
“Unë jo,” tha zogu i vogël pushverdhë.
“Unë jo,” tha pula. “Unë jo,” tha rosa.
“Unë po,” tha dhelpra, “Ejani me mua dhe unë mund t’ju tregoj rrugën.”
Ajo i udhëhoqi ata nëpër pyll, deri sa arritën në strofkën e saj.

“Ejani hyni,” tha dhelpra. Dhe të gjithë hynë brenda, por ata kurrë nuk dolën më.
Kurrë nuk duhet t’i besosh një të huaji.