Xheku që kërkonte fatin
Njëherë e një kohë ishte një djalë me emrin Xhek dhe një mëngjes ai filloi të shkonte e të kërkonte fatin e tij.
Nuk kishte ecur shumë larg para se të takonte një mace.
“Ku po shkon, Xhek?” tha macja.
“Do të kërkoj fatin tim.”
“A mund të vij me ju?”
“Po,” tha Xhek, “sa më shumë aq më mirë.”
Kështu me radhë ata ecën Xheku dhe macja.
Ecën pak më larg dhe takuan një qen.
“Ku po shkon, Xhek?” tha qeni.
“Unë do të kërkoj fatin tim.”
“A mund të vij me ju?”
“Po,” tha Xhek, “sa më shumë aq më mirë.”
Kështu vazhduan ata, Xheku, macja dhe qeni!
Ata shkuan pak më larg dhe takuan një cjap.
“Ku po shkon, Xhek?” tha cjapi.
“Unë do të kërkoj fatin tim.”
“A mund të vij me ju?”
“Po,” tha Xhek, “sa më shumë aq më mirë.”
Kështu vazhduan ata, Xheku, macja, qeni dhe cjapi.
Ata shkuan pak më larg dhe takuan një dem.
“Ku po shkon, Xhek?” tha demi.
“Unë do të kërkoj fatin tim.”
“A mund të vij me ju?”
“Po,” tha Xhek, “sa më shumë aq më mirë.”
Kështu vazhduan ata, Xheku, macja, qeni, cjapi dhe demi.
Ata shkuan pak më larg dhe takuan një gjel.
“Ku po shkon, Xhek?” tha gjeli.
“Unë do të kërkoj fatin tim.”
“A mund të vij me ju?”
“Po,” tha Xhek, “sa më shumë aq më mirë.”
Kështu vazhduan ata, Xheku, macja, qeni, cjapi, demi dhe gjeli.
Dhe ata vazhduan të ecnin derisa u errësua, dhe ishte koha të mendonin për një vend ku mund të kalonin natën. Pas pak, ata pane një shtëpi dhe Xhek u tha shokëve të tij të qëndronin të qetë ndërsa ai u ngjit dhe shikoi nga dritarja për të parë nëse gjithçka ishte e sigurt. Dhe çfarë pa ai nga dritarja veçse një bandë hajdutësh të ulur në një tavolinë që numëronte thasë të mëdhenj ari!
“Ai ari do të jetë i imi,” tha Xhek me vete. “Unë e kam gjetur tashmë pasurinë time.”
Pastaj ai u tha shokëve të tij që të prisnin derisa ai të jepte fjalën dhe pastaj të bënin të gjithë zhurmën që mundeshin sipas mënyrës së tyre. Kështu, kur ata ishin të gjithë gati, Xheku dha fjalën, dhe macja mjaulliu, qeni lehu, dhia blegëriu, demi bërtiti, dhe gjeli këndoi dhe të gjithë së bashku bënë një zhurmë kaq të frikshëme sa hajdutët u hodhën përpjet të frikësuar dhe ikën, duke lënë arin e tyre në tryezë. Kështu, pasi qesi, Xheku dhe shokët e tij hynë brenda dhe morën shtëpinë dhe arin.
Xheku ishte një djalë i mençur dhe e dinte që hajdutët do të ktheheshin në fund të natës për të marrë arin e tyre, e kështu kur erdhi koha për të fjetur, ai e vuri macen në karrigen lëkundëse dhe e vuri qenin nën tavolinë dhe e vendosi cjapin te shkallët, futi demin në bodrum dhe i urdhëroi gjelit të fluturojë lart në çati.
Pastaj shkoi në shtrat.
Nga mesi natës, hajdutët dërguan një burrë në shtëpi për të kërkuar për paratë e tyre. Por shumë shpejt ai u kthye i tmerruar dhe u tregoi atyre një përrallë të frikshme!
“U ktheva në shtëpi,” tha ai, “dhe hyra dhe u përpoqa të ulesha në karrigen lëkundëse, dhe aty ishte një grua e moshuar që thurte, dhe ajo më nguli shtizën e thurjes”.
(Ajo ishte macja.)
“Pastaj shkova te tavolina të shikoja për paratë, por ishte një këpucar nën tavolinë, dhe ime! si ma futi gjilpërën”.
(Ai ishte qeni.)
“Kështu që fillova të ngjitem lart te shkallët, por atje ishte një burrë që më shihte! dhe më rrëzoi me shqelmin e tij!”
(Ai ishte cjapi.)
“Pastaj fillova të zbres në bodrum, por aty ishte një burrë duke prerë dru, dhe ai më rrëzoi dhe më rrëzoi tmerrësisht me sopatën e tij.”
(Ai ishte demi.)
“Por nuk do ta kisha marrë parasysh të gjitha këto nëse nuk do të kishte qenë për një djalë të vogël të tmerrshëm në krye të shtëpisë pranë oxhakut të kuzhinës, i cili vazhdimisht bërtiste dhe bërtiste: “Gatuajeni atë, gatuajeni atë, gatuajeni atë!”
(Aty ishte gjeli sigurisht.)
Atëherë hajdutët ranë dakord se më mirë do të ishte të humbnin arin e tyre sesa të kishin një fat të tillë, kështu ata u larguan dhe Xhek në mëngjesin tjetër shkoi me gëzim në shtëpi me pasurinë e tij. Dhe secila nga kafshët mbante një pjesë të saj.
Xhek Fanari dhe Historia e Hallouinit