Këngë Krishtlindjesh

Një herë e një kohë, në prag të Krishtlindjeve, plaku Skruxh ishte ulur i zënë në zyrën e tij. Jashtë ishte shumë ftohtë dhe në zyrën e Skruxh nuk ishte shumë më ngrohtë.

Papritur, nipi i Skruxh hyri në zyrë. “Gëzuar Krishtlindjet, xhaxha! Zoti të ruajt!” tha Fredi. “Bah!” tha Skruxh, “batakçi!”. “Krishtlindjet për batakçinj, xhaxha!” tha nipi i Skruxh. “Nuk e thoni këtë, jam i sigurt?” “Po,” tha Skruxh. “ç’është koha e Krishtlindjeve për ty?

Të paguash faturat pa para! Je një vit më i madh, por jo një orë më i pasur! I bëni Krishtlindjet në mënyrën tuaj dhe më lejoni t’i bëj në mënyrën time.” “Patjetër? Por ju nuk e bëni atë, “tha nipi i Skruxh, i cili ishte një djalë i ri shumë miqësor. Ai madje u përpoq të gëzonte me Skruxh dhe e ftoi për darkë ditën e Krishtlindjes. Por Skruxh tha jo dhe e nxori jashtë.

Kur nipi i Skruxh u largua, dy zotërinj hynë për të mbledhur para për të varfërit që nuk kishin ku të shkonin. Skruxhi dorështrënguar, nuk u dha zotërinjve asnjë para. “A nuk ka burgje? A nuk ka shtëpi pune?” pyeti me sarkazëm dhe u tha të largoheshin nga zyra.

Kur erdhi koha për të mbyllur zyrën, Skruxh foli me nëpunësin e tij, Bob Kraci. “Dëshiron gjithë ditën pushim nesër, apo jo?” tha Skruxh. “Nëse është në rregull, zotëri,” u përgjigj nëpunësi. “Nuk është në rregull,” tha Skruxh, “dhe nuk është e drejtë. Në fund të fundit, unë duhet të të paguaj për ditën edhe pse nuk punon. Por nëse duhet, unë dua që të filloni punën edhe më herët mëngjesin tjetër.” Kraci premtoi se do ta bënte dhe të dy shkuan në shtëpi.

Skruxh jetonte i vetëm në një shtëpi të vjetër. Oborri ishte shumë i errët dhe i frikshëm atë natë dhe kur Skruxh donte të hapte derën, ai pati ndjenjën se pa fantazmën e partnerit të tij të vjetër të biznesit Marli, i cili vdiq shumë kohë më parë, atje. Kjo ishte mjaft drithëruese, por Skruxh nuk u tremb lehtë. ” batakçi,” tha ai, hapi derën dhe hyri brenda. U mbyll brenda, megjithatë, gjë që zakonisht nuk e bënte.

Por më pas u ndje përsëri i sigurt dhe u ul para zjarrit. Papritur, Skruxh dëgjoi një zhurmë, thellë poshtë, sikur dikush po tërhiqte zvarrë një zinxhir të rëndë.

Zhurma afrohej gjithnjë e më shumë dhe më pas Skruxh pa një fantazmë që hynte pikërisht nga dera e rëndë. Ishte fantazma e Marlit dhe zinxhirët e tij ishin të gjatë, ato ishin bërë me kuti parash -kuti, çelësa dhe çantat e rënda. “Kush je ti?” tha Skruxh. “Në jetë kam qenë partneri juaj, Jakob Marli.” “Por pse vini tek unë tani?” “Duhet të endem nëpër botë dhe mbaj zinxhirët sepse isha kaq dorështrënguar në jetë. Unë kujdesesha vetëm për biznesin, por jo për njerëzit rreth meje.

Tani, unë jam këtu për t’ju paralajmëruar. Ju keni ende një shans, Ebenizer Skruxh. Tre shpirtra do të vijnë tek ju. Prisni nesër të parën, kur zilja të bjerë një.” Kur tha këto fjalë, fantazma e Marlit u zhduk dhe nata u qetësua përsëri. Skruxh shkoi drejt e në shtrat, pa u zhveshur dhe e zuri gjumi menjëherë.

Kur Skruxh u zgjua, ishte ende shumë mjegull dhe jashtëzakonisht ftohtë, dhe nuk kishte zhurmë të njerëzve në rrugë. Fantazma e Marlit e shqetësoi. Ai nuk e dinte nëse ishte një ëndërr apo jo. Pastaj iu kujtua se një shpirt duhet ta vizitonte në orën një. Kështu që Skruxh vendosi të rrinte zgjuar dhe të priste të shihte se çfarë do të ndodhte.

Papritur, ora shkoi një. Drita u ndez në dhomë dhe një dorë e vogël tërhoqi perdet e shtratit të tij. Pastaj Skruxh u gjend ballë për ballë me vizitorin. Ishte një figurë e çuditshme si një fëmijë: por jo aq si një fëmijë sa një grua e moshuar.

Flokët e saj, që i vareshin në qafë dhe poshtë shpinës, ishin të bardha si nga mosha e megjithatë fytyra nuk kishte asnjë rrudhë në të. “Kush, dhe çfarë jeni ju?” E pyeti Skruxh fantazmën. “Unë jam fantazma e të kaluarës së Krishtlindjes. Ngrihu dhe eja me mua.”

Fantazma e ktheu Skruxhun pas në kohë, në një vend ku Skruxh ishte një djalë. Atje Skruxh mund të shihte veten e tij të vogël duke luajtur me fëmijët e tjerë. Ata vraponin të gëzuar rreth pemës së Krishtlindjes dhe shumë ishin të varfër, ata u argëtuan.

Shpirti e çoi gjithashtu Skruxhun në një depo, ku Skruxh ishte një nxënës. Skruxh pa natën e gëzuar të Krishtlindjes që ata kaluan në zyrë me shefin e tyre Z. Fezivig dhe familjen e tij. Kishte ushqim, muzikë dhe vallëzim dhe të gjithë ishin të lumtur.

Pastaj shpirti e çoi Skruxhun në një vend tjetër. Skruxh ishte më i vjetër tani. Ai nuk ishte vetëm, por u ul pranë një vajze të re të bukur, Bela. Kishte lot në sytë e saj. “Është e trishtueshme të shohësh,” tha ajo butësisht. “Më ke zëvendësuar me një dashuri tjetër, dashuria për arin.

Zemra jote ishte plot dashuri dikur, por tani…? Mendoj se është më mirë që ne të ndahemi. Qofshi të lumtur në jetën që keni zgjedhur.” “Shpirt,” tha Skruxh, “mos më trego më. Me co ne shtepi. Pse më torturoni?” “Një hije më shumë,” tha fantazma.

Ata ishin në një skenë dhe vend tjetër, një dhomë, jo shumë e madhe apo e bukur, por plot rehati. Kishte një familje të lumtur që festonte Krishtlindjet me gjithë ngrohtësinë dhe përzemërsinë e tyre. Skruxh njohu Belen, ish të dashurën e tij. Ajo tani ishte e martuar dhe kishte fëmijë. “Shpirt,” tha Skruxh me një zë të thyer, “Më kthe prapa! Nuk mund ta duroj më.” Ai luftoi me fantazmën për ta marrë përsëri. Dhe më në fund Skruxh e gjeti veten përsëri në shtratin e tij. Ai ishte shumë i rraskapitur dhe u zhytur në një gjumë të rëndë.

Skruxh u zgjua në mes të një gërhitjeje, pak para se ora të shënonte përsëri një. Ai u ul në shtratin e tij dhe priti që të vinte fantazma e dytë. Dhe ja ku ishte, Fantazma e Dhuratës së Krishtlindjes. Kishte flokë kaçurrela kafe, të shkëlqyeshëm dhe kishte veshur një mantel jeshil me lesh të bardhë. Këmbët e saj ishin të zhveshura dhe në kokë mban një kurorë të shenjtë.

Fantazma e çoi Skruxhun në shtëpinë e Bob Kracit, një banesë e vogël shumë e varfër. Në kuzhinë mund të shihje zonjën Kracit duke përgatitur darkën e Krishtlindjes. Fëmijët e saj vraponin të gëzuar përreth dhe Bob Kraci hyri me Timin e vogël mbi supe. Timi ishte djali më i vogël i Bob Kracit. Ai mbante një pateric të vogël dhe kishte një kornizë hekuri rreth gjymtyrëve të tij.

Më pas darka e Krishtlindjeve ishte gati dhe të gjithë u ulën në tryezë. Meqenëse Kratcit ishin shumë të varfër, nuk kishin shumë për darkën e Krishtlindjes. Por gjithsesi të gjithë ishin të gëzuar dhe ju mund të ndjeni se të gjithë kishin Shpirtin e Krishtlindjes në zemrat e tyre.

“Gëzuar Krishtlindjet për të gjithë ne, të dashurit e mi! Zoti na bekoftë!” tha Bob Kraci. “Zoti na bekoftë të gjithëve!” tha Timi i vogël. Ai u ul shumë afër krahut të të atit në stolin e tij të vogël. Bobi mbajti dorën e tij të vogël, sikur të kishte frikë ta humbiste.

“Shpirt,” tha Skruxh, të cilit i erdhi keq për djalin, “më trego nëse Timi i vogël do të jetojë.” “Unë shoh një vend bosh,” u përgjigj fantazma, “dhe një patericë pa pronar. Nëse këto hije nuk ndryshojnë në të ardhmen, fëmija do të vdesë.”

Kjo e trishtoi shumë Skruxhun, por shpirti vazhdoi dhe e çoi Skruxhun në shtëpinë e nipit të tij. Fredi dhe miqtë e tij bënë një festë shumë të gëzuar dhe luajtën lojëra. Skruxhut i pëlqeu shumë festa e tyre dhe donte të qëndronte edhe pak, por në një sekondë gjithçka u zbeh dhe Skruxh dhe shpirti ishin përsëri në udhëtimet e tyre.

Papritur, Skruxh vuri re diçka të çuditshme në lidhje me fantazmën. Dy figura të ngjashme me fëmijët ishin në këmbët e fantazmës një djalë dhe një vajzë. Por, ata dukeshin të vjetër dhe të tmerrshëm, si përbindësha të vegjël. Skruxh ishte i tronditur. “Shpirt, a janë ato krijesat e tua?” pyeti Skruxh. “Ato janë krijesa të njeriut,” tha shpirti “Djali është injorancë. Vajza është varfëri.

Kujdes ata të dy, por mbi të gjitha kujdes ky djalë”, tha shpirti. “A nuk kanë ku mund të shkojnë?” pyeti Skruxh. “A nuk ka burgje? A nuk ka shtëpi pune?” shpirti iu kthye Skruxhut me fjalët e tij.

Zilja ra dymbëdhjetë. Fantazma e Dhuratës së Krishtlindjes u zhduk. Dhe në goditjen e fundit të ziles, Skruxh pa fantazmën e tretë që vinte drejt tij. Ngadalë dhe në heshtje fantazma u afrua. Ishte shumë e gjatë dhe kishte veshur një rrobë të zezë të thellë, e cila i mbulonte të gjithë trupin dhe nuk linte asgjë të dukshme prej saj, përveç një dore të shtrirë. “A je fantazma e Krishtlindjeve që do të vijnë?” e pyeti Skruxh: “Unë të frikësohem më shumë se çdo shpirti tjetër”.

Fantazma nuk tha asnjë fjalë dhe Skruxh ishte vërtet i frikësuar. Ata enden nëpër qytet dhe Skruxh dëgjoi disa burra që flisnin për një person që kishte vdekur. Skruxh i njihte burrat dhe donte të zbulonte se për kë po flisnin. Por shpirti vazhdoi.

Fantazma e çoi Skruxhun nëpër rrugët që i njihnin dhe ndërsa shkonin përpara, Skruxh shikonte andej-këtej për të gjetur veten, por askund nuk u pa. Ata hynë në shtëpinë e Bob Kracit të varfër dhe gjetën nënën dhe fëmijët pranë zjarrit. I qetë. Shume qete. Kracit e vegjël të zhurmshëm ishin të qetë si statuja. Kur Bob Kratci hyri, fëmijët nxituan për ta përshëndetur. Pastaj dy të rinjtë u gjunjëzuan dhe vunë faqet e tyre të vogla në fytyrën e tij si për të thënë: “Mos e shqetëso, baba. Mos u trishto.” “A shkove atje sot?” tha gruaja e tij.

“Po, e dashura ime,” u përgjigj Bobi. “Do të doja që të kishe shkuar. Do t’ju kishte bërë mirë të shihni se sa i gjelbër është vendi. Por do ta shihni shpesh. I premtova se do të ecnim atje çdo të diel. Fëmija im i vogël, i vogël.” Bërtiti Bob. “Fëmija im i vogël.” Ai shpërtheu në lot. Ai nuk mund ta ndihmonte atë. Nëse ai mund ta kishte ndihmuar atë, ai dhe fëmija i tij do të ishin ndoshta më larg se sa ishin.

Fantazma vazhdoi dhe e çoi Skruxhun në një oborr kishe. Shpirti qëndroi midis varreve dhe tregoi poshtë në një prej tyre. Skruxh shkoi ngadalë drejt tij dhe duke ndjekur gishtin e fantazmës lexoi mbi gurin e varrit me emrin e tij, Ebenizer Skruxh.

“Shpirt!” Skruxh bërtiti, “më dëgjo. Unë nuk jam njeriu që isha! Nuk do të jem njeriu që duhet të kem qenë deri tani! Pse ma tregoni këtë nëse kam kaluar çdo shpresë? Shpirt i mirë, unë do ta nderoj Krishtlindjen në zemrën time dhe do të përpiqem ta mbaj atë gjatë gjithë vitit. Unë do të jetoj në të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen. Shpirtrat e të treve do të jenë brenda meje.

Unë nuk do t’i shpërfill mësimet që ata japin. Oh, më thuaj se mund ta ndryshoj fatin tim!” Plot frikë, Skruxh kapi dorën e shpirtit. Por fryma i ndryshoi papritur – u tkur dhe u zbeh dhe më në fund u shndërrua në një shtyllë shtrati.

Po! Dhe shtylla e shtratit ishte e tij. Krevati ishte i tij, dhoma ishte e tij. Më e mira dhe më e lumtura nga të gjitha, koha përpara tij ishte e tija dhe ai mund ta bënte atë më të mirën. “Unë do të jetoj në të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen.” përsëriti Skruxh, ndërsa u ngrit nga shtrati. “Nuk di çfarë të bëj! Jam i lumtur si një engjëll! Nuk e di se çfarë dite të muajit është. Nuk e di sa kohë kam qenë në mesin e shpirtrave. Përshëndetje! Përshëndetje atje!”

Ai vrapoi te dritarja, e hapi dhe nxori kokën. “Çfarë është sot?” bërtiti Skruxh, duke i thirrur poshtë një djali me rroba të së dielës. “Sot?” -u përgjigj djali. “Pse, ditën e Krishtlindjes!” “Është dita e Krishtlindjeve!” tha Skruxh me vete. “Nuk më ka munguar! Shpirtrat i kanë bërë të gjitha në një natë. Përshëndetje, shoku im i mirë! A e dini se tregëtari i shpendëve është në qoshe?

Dhe a e dini nëse e kanë shitur gjelin e madh që ishte varur atje?” “Çfarë, ai aq i madh sa unë?” ia ktheu djali. “Është ende e varur atje tani.” “Eshte!” tha Skruxh. “Shkoni dhe blini! Unë jam i sinqertë. Shko e bleje dhe kthehu me burrin që t’u jap udhëzim se ku ta marrin. Unë do t’ju jap një monedhë për të. Kthehu me burrin në më pak se pesë minuta dhe unë do t’ju jap dhe ju!” Djali iku si shigjet.

“Do t’ia dërgoj Bob Kracit,” pëshpëriti me gëzim Skruxh. “Është dyfishi i madhësisë së Timit të vogël.” Ai u vesh me të gjitha të mirat e tij dhe më në fund doli në rrugë.

Nuk kishte shkuar shumë larg, kur pa drejt dy zotërinjve, të cilët kishin hyrë në zyrën e tij një ditë më parë. “Zotëri im i dashur,” tha Skruxh, “si ja kaloni? Kam frikë se nuk isha i këndshëm me ju dje. Më lejoni t’ju kërkoj falje. Dhe a do të kesh mirësinë të…”, i pëshpëriti Skruxh në vesh. “Zoti ju bekoftë!” thirri zotëria, “I dashur zoti Skruxh, e ke seriozisht? Nuk di çfarë të them për një bujari të tillë.”

Pasdite ai shkoi në shtëpinë e nipit të tij. “Fred,” tha Skruxh, është xhaxhai juaj Skruxh. Kam ardhur për darkë. Më lejoni të hyj, Fred?” Sigurisht, Fredi e la të hynte, ishte një pritje shumë e përzemërt dhe të gjithë kishin një festë të mrekullueshme.

Por Skruxh ishte herët në mëngjes. Shumë herët. Sikur ta kapte Bob Kracin që vinte vonë. Dhe ai e bëri. Po ai e bëri. Bob ishte plot tetëmbëdhjetë minuta e gjysmë prapa kohës së tij. Skruxh u ul me derën e tij të hapur, që të mund të shihte që të hynte brenda.

“Përshëndetje!” tha Skruxh, në mënyrën e tij të zakonshme. “Çfarë do të thuash duke ardhur këtu në këtë kohë të ditës? Nuk do ta duroj më këtë lloj gjëje. Dhe për këtë arsye, vazhdoi ai, duke u hedhur nga stoli i tij, prandaj unë jam gati të rris rrogën. Gëzuar Krishtlindjet, Bob.” Bob Kraci ishte shumë i befasuar, dhe po ashtu edhe shumë njerëz që e panë Skruxhun kaq të ndryshuar. Skruxh u bë një person më i mirë. Për Timin e vogël, i cili nuk vdiq, ai ishte një baba i dytë.

Skruxh u bë një mik i mirë, një mjeshtër i mirë dhe një njeri i mirë, siç e dinte qyteti i mirë i vjetër, ose çdo qytet ose qytet tjetër i mirë i vjetër në botën e mirë të vjetër. Gjithmonë thuhej për Skruxh, se ai dinte t’i mbante mirë Krishtlindjet. Le të thuhet me të vërtetë për ne dhe për të gjithë ne! Dhe kështu, siç do të thoshte Timi i vogël, Zoti na bekoftë, të gjithëve!