Xixëllonja mëson të ndriçojë

Xixëllonja e vogël mund të fluturonte shumë shpejt. Dhe prandaj ja kishin vënë pseudonimin “E shpejta”.

Por kishte një gjë që Xixëllonja nuk mund ta bënte, ajo nuk mund të shkëlqente. Pavarësisht se sa shumë përpiqej, xixëllonja nuk mund ta ndriçonte bishtin e saj, madje as një shkrepje e vogël.

Një mbrëmje, ndërsa dielli po perëndonte dhe qielli po errësohej, mikja a Xixëllonjës, Mola po fluturonte. “Përshëndetje Xixëllonjë!” I tha. “Ne do të luajmë lojëra nga kopshti. Dëshiron të fluturosh atje me mua? ”

Xixëllonja papritmas u ndje e druajtur. “Jam e lodhur,” tha ajo. “Jo faleminderit.”

Xixëllonja nuk ishte në të vërtetë e lodhur, por nuk dëshironte të ishte e vetmja xixëllonjë atje që nuk mund të ndriçonte.

Shumë shpejt dielli u fsheh pas horizontit, dhe qielli u bë i errët. Xixëllonja pa miqtë e saj fluturuese që po ktheheshin në shtëpi, por Mola nuk ishte me ta. Xixëllonja kishte një ndjenjë që diçka nuk ishte sic duhej.

“Hej”, thirri xixëllonja një nga miqtë e saj. “A e keni parë Molën?”

“Jo”, u përgjigj dhe iku gjatë rrugës së saj. Xixëllonja filloi të shqetësohej.

Xixëllonja priti që të fluturonte mikja e saj, por ajo nuk u shfaq. Hëna u ngjit më lart në qiell. Nuk ndodhte që të qëndronte jashtë kaq vonë.

“Ku mund të jetë?” Mendoi. Ishte vërtet e shqetësuar tani. “Unë e di se çfarë duhet të bëj. Do të fluturoj afër dhe larg, me shpejt”Ku mund të jetë ajo?” Pyeti . Ajo ishte vërtet e shqetësuar tani. “Unë e di se çfarë duhet të bëj. Unë do të fluturoj afër dhe larg, shpejt, derisa të gjej miken time! “

Xixëllonja e dinte që drita e hënës do ta drejtonte. Ajo fluturoi në errësirë, e vendosur për ta gjetur.

Ajo fluturoi në kopsht, por asnjë insekt i vetëm nuk ishte aty. Mendoi të shikonte kudo, derisa të mos kishte lëne vend që nuk kishte qenë. Fusha. Xixëllonja nuk kishte qenë kurrë në fushë më parë, por ajo e dinte rrugën. U nis menjëherë me shpejtësi të lartë.

Xixëllonja mëson të ndriçojë fluturoi mbi gardh dhe në fushë. Ajo pa diçka që fluturonte nëpër hije. Ajo fluturoi më afër. Ishte Mola! “Oh, Xixëllonjë!” Tha Mola. “Jam e lumtur që të shoh! Kjo fushë është kaq e madhe dhe e errët. Humba!”

Për fat të mirë ata u ribashkuan dhe u drejtuan për në shtëpi. Por atëherë, Hëna u fsheh pas një reje të madhe, të errët. Papritmas u bë shumë errët për të parë! Por shpejt ata u humbën në errësirë pa shpresë.

“Nëse mund të shkëlqeja!”, Tha Xixëllonja. “Atëherë mund ta shihnim rrugën për në shtëpi!”

“Mund ta bësh!”, Tha Mola. “Mos u dorëzo. E di që mund të shkëlqesh. Vetëm beso në vetvete! “

Dhe Xixëllonja dëshironte vërtet të ndriçonte. Ajo donte të shkëlqente më shumë se gjithçka. “Unë do të shkëlqej! Më duhet të shkëlqej! Unë kam për t’u ndezur! Unë… besoj se mund të shkëlqej! ”

Ajo u përqëndrua më shumë si kurrë më parë. Në atë moment, disa miq të saj mbërritën nga gardhi. “Faleminderit!” – tha Xixëllonja. “Si na gjetët?”

“Ishte e lehtë,” thanë ata. “Ne thjesht ndoqëm dritën që shkëlqente prej teje.” Ishte e vërtetë Xixëllonja ishte ndezur! Ajo ishte aq e lumtur, dhe aq krenare. Ajo shkëlqente nga lumturia. “Tani mund të luajmë gjatë gjithë natës, Molë!” Tha ajo me të qeshur. Edhe kështu bënë.

Lexoni edhe Xixellonja dhe Miushi