Legjenda e Romulus dhe Remus
Një herë e një kohë në një tokë të largët të quajtur Itali, perëndia Mars u martua me Rea Silvian, perëndeshën e tokës dhe të pyjeve.
Rea Silvia dhe Marsi kishin djem binjakët Romulus dhe Remus. Nëna e tyre i vendoste në një shportë të madhe si djep në brigjet e lumit Tiber, ku zhurma e ujit që rridhte dhe valëzonte do t’i vinte në gjumë foshnjat e saj. Romulus dhe Remus flinin të qetë buzë lumit.
Një ditë filloi të bjerë shi aq shumë sa lumi u shpërtheu nga brigjet e tij. Vendi i përmbytur mori shportën e Romulus dhe Remus dhe e çoi në drejtim të rrymës.
Kur koshi përfundimisht u ndal në breg, Romulus dhe Remus ishin të uritur dhe qanin. Zhurma e tyre u dëgjuan nga një ujkonj që po gjuante aty pranë. Ujkonja shkoi dhe qetësoi foshnjat duke i ngrohur në leshin e saj të butë dhe duke u dhënë të pinë pak nga qumështi i saj.
Pasi pa që Romulus dhe Remus ishin mirë, ujku u kthye në strofkën e saj për të ushqyer këlyshët e saj të vegjël.
Shporta kishte pushuar nën një fik në fund të një kodre. Kodra quhej Kodra Palatine. Aty pranë jetonte një bari i quajtur Faustulus dhe gruaja e tij, Larentia.
Bariu shpejt vuri re shportën që ishte aty. Brenda, ai zbuloi dy foshnjat dhe i çoi në shtëpi te gruaja e tij. Faustulus dhe Larentia ishin të sjellshëm dhe të kujdesshëm dhe ata i rritën binjakët të ishin të fortë, të guximshëm dhe punëtorë. Më në fund, djemtë u rritën dhe vendosën të themelojnë një qytet.
Për të shënuar kufirin e qytetit të ri, Romulus i lidhi një parmendë një demi të bardhë dhe një lope të bardhë dhe bëri një brazdë të madhe në tokë në formën e një katrori. Brenda kufirit të sheshit u shtruan rrugë dhe u ndërtuan vila dhe apartamente.
Binjakët vendosën ta quajnë qytetin Romë, sipas Romulus që e projektoi atë. Pjesa më e madhe e këtij qyteti të vjetër ende mund të shihet nga vizitorët në Romë sot.