Përbindëshi i sëndukut

Jozefi gjeti një tufë çelësash në papafingo. Ata ishin çelësat më të bukur që ai kishte parë ndonjëherë në jetën e tij. Ato kishin dizajn të bukur dhe ishin shumë të ndryshëm nga çelësat e tjerë. Por Jozefi nuk e kishte idenë se cfare hapnin ato pesë çelësa! Nuk kishte asnjë bravë të vetme në shtëpi ku mund të futej ndonjë nga ato çelësa. Jozefi e dinte sepse tashmë kishte provuar t’i vendoste në çdo bravë dere që mund të gjente. “Jam i sigurt se duhet të ketë disa brava diku, të cilat këta çelësa do t’i hapnin. Më duhet vetëm të shikoj me kujdes, -tha Jozefi me vete.

Familja e Jozefit sapo ishte zhvendosur në këtë apartament të ri, pasi babai i tij kishte marrë një punë të re në qytet. Shtëpia kishte gjithsej 20 dhoma lart dhe poshtë. Por papafingoja në krye ishte më e madhja! Dhe ishte mbushur me sënduk e dollapë që kishin lënë pas pronarët e mëparshëm. Ata ishin plot me rroba të vjetra që duheshin dhënë për bamirësi.

Një ditë, Jozefi mori çelësat për t’u përpjekur të shihte nëse futeshin në ndonjë nga arkat ose dollapët në papafingo. Ai pati fat! Çelësat i përkisnin për një sënduku të madh në papafingo. Kishte pesë vrima çelësi! Klik! Klik! Klik! Klik! Klik! Jozefi hapi ngadalë kapakun e sëndukut. Ishte bosh por nga brenda vinte një zhurmë e ashpër! Jozefi i frikësuar mbylli kapakun dhe vrapoi përsëri poshtë.

Jozefi nuk shkoi në papafingo për disa ditë. Por shpejt, kurioziteti i tij e pushtoi. Zhurma e ashpër ishte ende aty. Ai kërkoi me kujdes dhe gjeti një ndarje të fshehur, në madhësinë e një dollapi të vogël. Jozefi ngriu nga tmerri kur pa një xhuxh të trashë, me sy të gjelbër, me erë të keqe dhe me dhëmbë të mprehtë. Duke e mbyllur kapakun, Jozefi u fsheh në dhomën e tij.

“Më duhet ta shoh përsëri,” Jozefi u përpoq me guxim të hapte sëndukun. Por e mbylli përsëri nga frika! U përpoq shpesh. Por do ta hapte, do të shikonte xhuxhin, do të frikësohej dhe do ta mbyllte përsëri sëndukun.

“Ndal!” tha xhuxhi, një ditë. Jozefi hezitoi. “Kam nevojë për ushqim!” bërtiti xhuxhi i dëshpëruar. “Kjo është arsyeja pse unë kam ngrënë pjesën e brendshme të sëndukut,” tha ai. “Edhe përbindëshat kanë nevojë për ushqim!” Jozefi u habit. Frika e tij u zhduk menjëherë dhe që nga ajo ditë, Jozefi dhe përbindëshi i sëndukut me sy të gjelbër u bënë miqtë më të mirë.