Mjellmat e egra – Perralle nga Hans Kristian Andersen

Njëherë e një kohë, ishte një mbret me njëmbëdhjetë djem dhe një vajzë të quajtur Eliza. Kur Mbretëresha vdiq, Mbreti u martua përsëri. Mbretëresha e tij e re ishte një grua e ligë që urrente fëmijët e tij.

Mbreti ishte aq i magjepsur prej saj sa nuk u kushtoi më vëmendje fëmijëve të tij. Një ditë, mbretëresha e re e dërgoi Elizën për të jetuar me një fshatar të varfër dhe gruan e tij. Asnjë magji nuk mund ta prekte Elizën. Pastaj mbretëresha bëri një magji të keqe mbi princat dhe i urdhëroi ata të fluturonin larg. Në një moment, ata u shndërruan në mjellmat e egra me pamje të mrekullueshme dhe u larguan nga pallati i tyre, mbi pyje dhe livadhe drejt detit.

Elizës i mungonin shumë vëllezërit e saj. Ajo dëshironte të ishte përsëri me ta. Por ishte shumë e vogël. Kështu, ajo priti deri në moshën pesëmbëdhjetë vjeç dhe më pas vendosi ti kërkonte.

Për ditë e javë, ajo endej nëpër tokë duke i kërkuar ato. Një ditë, ajo e gjeti veten pranë detit teksa po perëndonte dielli. Nuk kishte asnjë mënyrë për të shkuar përpara dhe ajo mendonte se çfarë duhet të bënte tani.

Kishte një shushurimë dhe një furtunë ere. Duke ngritur kokën lart, ajo pa mjellmat e egra që fluturonin përtej detit. Vrapoi me shpejtësi dhe u fsheh pas disa gurëve, duke i parë. Kishte njëmbëdhjetë mjellma madhështore me kurora të arta në kokë. Teksa zbritën në breg, ata u transformuan.

Eliza shikonte me kënaqësi teksa pa njëmbëdhjetë vëllezërit e saj të pashëm që qëndronin në breg! Ajo vrapoi drejt tyre dhe ishte radha e tyre të habiteshin dhe të kënaqeshin kur panë motrën e tyre të vogël. Ata u përqafuan me njëri-tjetrin dhe qeshën e qanë në takimin pas kaq shumë vitesh.

Pastaj princat i treguan Elizës se si mbretëresha e ligë i kishte mallkuar. “Ajo na shndërroi në mjellma dhe ne mbetemi në atë formë gjatë ditës”, shpjeguan ata. “Kur perëndon dielli, ne bëhemi qenie njerëzore. Pra, ne duhet të arrijmë gjithmonë në tokë në perëndim të diellit. Dhe një herë në vit, ne vijmë nga toka përtej oqeanit për të parë babanë tonë.”

Kjo ishte dita kur ata kishin kaluar detin dhe për fat kishin gjetur motrën e tyre të vogël! Ata do të ktheheshin të nesërmen në vendin e tyre të ri. “A do të vish me ne, Eliza?” ata pyeten. Dhe ajo ishte aq e lumtur që ishte me ta dhe pranoi.

Atë natë ata thurën të gjithë një rrjetë të fortë duke përdorur lëvoren e shelgut që gjetën buzë detit. “Duhet të ngjitesh në këtë rrjetë, Eliza, që të të mbajmë me vete,” thanë ata.

Në mëngjes, njëmbëdhjetë mjellmat e egra prisnin që Eliza të ngjitej në rrjetë. Pastaj e ngritën bashkë me të në rrjetë dhe u ngjitën lart përtej detit. E çuan në tokën e bukur ku jetonin tani. Në perëndim të diellit, ata e çuan atë në shtëpinë e tyre në një shpellë të madhe. Ajo ishte e mbuluar me myshk të trashë jeshil dhe ishte ngrohtë dhe e rehatshme.

Eliza pa një ëndërr si të vertët atë natë në të cilën pa një zanë e cila i tha asaj se si të thyente magjinë që mbante vëllezërit e saj. “Duhen bërë njëmbëdhjetë këmisha për vëllezërit tuaj nga thumbimi i hithrave, duke përdorur duart tuaja të zhveshura,” tha zana, “Kjo do të të lëndojë dhe të thumbojë, por duhet ta bësh dhe të mos flasësh fare derisa të bëhen të gjitha.”

Kur u zgjua, Eliza kërkoi dhe gjeti një vend ku rriteshin hithra thumbuese. Ajo mblodhi plot prej tyre dhe i çoi në shpellë ku filloi të punonte në heshtje, duke bërë këmisha.

Kur e panë vëllezërit e saj, u tronditën kur panë duart e saj të grisura dhe të gjakosura. Por ajo nuk mund t’u shpjegonte asgjë dhe ata nuk mund të bënin gjë tjetër veçse të pranonin që ajo po bënte diçka të rëndësishme. Ata mendonin se kishte të bënte me lirimin e tyre.

Ajo vazhdoi të bënte këmisha dhe në një javë përfundoi këmishën e parë. Ajo sapo kishte filluar të dytën kur dëgjoi tingujt jashtë dhe zërat e disa burrave. Qentë e gjuetisë u futën në shpellë dhe, duke ngritur sytë, Eliza pa një burrë shumë të pashëm duke e vështruar.

Ai ishte një Mbret dhe u dashurua me vajzën e bukur sapo e pa. “Kush je ti?” e pyeti me butësi, por Eliza nuk mundi të përgjigjej pasi ishte e zënë me këmisha me hithër. Mbreti e mori me vete në pallatin e tij. E megjithatë, Eliza nuk mundi t’i thoshte asgjë.

Në pallat, Mbreti u kujdes shumë për Elizën dhe i dhuroi rrobat dhe bizhuteritë e mrekullueshme. Mbreti, megjithatë, e shihte të dukej shumë e trishtuar. Ai mendoi se asaj duhet t’i mungonte shtëpia e saj në shpellë. Kështu, e çoi në një dhomë që ishte zbukuruar tamam si shpella, me myshk jeshil dhe një grumbull hithrash gjithashtu!

Eliza ishte aq e lumtur sa Mbreti e kuptoi problemin e saj, saqë ajo i buzëqeshi ngrohtësisht dhe i puthi dorën për ta falënderuar. Mbreti ishte gjithmonë i sjellshëm dhe i dashur dhe Eliza gjithashtu e donte atë. Ai kishte vendosur të martohej me vajzën e bukur dhe të heshtur.

Filluan përgatitjet për martesën. Megjithatë, ishte një kryepeshkop që nuk e pëlqente Elizën. Ai nuk donte që ajo të bëhej mbretëreshë. Ai ishte i sigurt se kishte ndonjë sekret të keq që ajo kishte dhe se ajo kishte magjepsur Mbretin. Kështu, ai vazhdoi t’i pëshpëriste Mbretit gjëra të liga për të, duke u përpjekur ta kthente kundër saj. Por mbreti nuk ia vuri veshin atij.

Një ditë, Eliza zbuloi se i kishin mbaruar hithrat dhe kishin mbetur ende disa këmisha për t’u bërë. Ajo kishte dëgjuar se në oborrin e kishës po rriteshin hithra. Kështu, atë natë ajo doli nga pallati për të shkuar atje dhe për të marrë disa hithra të tjera.

Kur arriti në oborrin e kishës, ajo u frikësua duke parë atje tre shtriga që po bënin një magji të errët. Megjithatë, ajo mblodhi hithra dhe duke i shmangur ato, ajo vrapoi përsëri në dhomën e saj në pallat.

Ajo nuk e dinte që kryepeshkopi e kishte ndjekur deri në oborrin e kishës dhe mbrapa. Tani ai ishte i sigurt se ajo ishte një shtrigë dhe priste rastin e duhur për t’ia vërtetuar atë Mbretit.

Këmishës së fundit i duheshin edhe disa hithra për ta përfunduar dhe Elizës iu desh të shkonte edhe një herë në oborrin e kishës. Kryepeshkopi i tha Mbretit dhe të dy ndoqën Elizën dhe e panë atë duke mbledhur hithra. Ata e panë atë duke kaluar pranë shtrigave që po kryenin ritualet e tyre te varret.

Mbreti ishte i tronditur. Ligji thoshte se një shtrigë duhej djegur dhe Mbreti duhej të siguronte që ligji i mbretërisë së tij të zbatohej. Me zemër të thyer, ai dërgoi ushtarët e tij për të arrestuar Elizën e tij të dashur. Kryepeshkopi ishte shumë i lumtur.

Të nesërmen, në pazar u ndez një zjarr i madh. Njerëzit u mblodhën për të parë dënimin e tmerrshëm që do t’i jepej zonjës së bukur që do të kishte qenë mbretëresha e tyre. Eliza u mor në një karrocë për t’u djegur si shtrigë. Ajo në heshtje vazhdoi të punonte me hithra, duke u përpjekur të plotësonte këmishën e fundit.

Papritur, pati një shushurimë krahësh ndërsa njëmbëdhjetë mjellma të mrekullueshme fluturuan drejt Elizës. Ata kaluan pranë kryepeshkopit ndërsa ai nxitoi me padurim për të ndezur zjarrin. Ai u pengua. Eliza hodhi shpejt një këmishë në secilën prej mjellmave.

Para syve të habitur të njerëzve, mjellmat filluan të shndërroheshin në princa të rinj, ndërsa këmishat u veshën prej tyre. Këmishës së vëllait më të vogël i mungonte një mëngë pasi Eliza nuk kishte mundur ta plotësonte. Pra, ai kishte një krah në vend të një krahu.

“Oh, faleminderit qiell! Mund të flas më në fund!” psherëtiu Eliza, “Zoti im, këta janë vëllezërit e mi. Unë nuk jam një shtrigë. Jam e pafajshme!” Ajo i tregoi mbretit të gjithë historinë dhe ai u gëzua që mundi ta lironte edhe atë!

Kryepeshkopi ishte strukur në turmë. Por mbreti e mbylli në një birucë. Pastaj pati festime të mëdha në pallat pasi mbreti dhe Eliza u martuan. Mbreti u kërkoi vëllezërve të qëndronin në pallat me ta. Dhe kështu mjellmat e egra më në fund gjetën një shtëpi të mrekullueshme pas vitesh.

Lexoni edhe Lotet e mjellmes