Lepuri Peter

Një herë e një kohë ishin katër Lepuj të vegjël dhe emrat e tyre ishin: Flopsi, Mopsi, Bishtpambuku dhe Peteri.

Ata jetonin me nënën e tyre në një kuti, nën rrënjën e një bredhi shumë të madh.

“Tani, të dashurit e mi,” tha zonja Lepurushe një mëngjes, “mund të shkoni në fusha ose në shteg, por mos shkoni në kopshtin e zotit McGregor: babai juaj pati një aksident atje, ai u fut dhe pati telashe nga zonja McGregor”.

“Vraponi së bashku dhe mos u hyni e bëni prapësi. Unë do të dal.”

Pastaj zonja Lepurushe mori një shportë dhe ombrellën e saj, dhe shkoi ne treg. Ajo bleu një copë bukë kafe dhe pesë simite me rrush pa fara.

Flopsi, Mopsi dhe Bishtpambuku, të cilët ishin lepurushë të vegjël të mirë, zbritën në shteg për të mbledhur manaferra;

Por Peteri, i cili ishte shumë i pabindur, vrapoi menjëherë në kopshtin e zotit McGregor dhe u fut poshtë portës!

Fillimisht hëngri ca marule dhe ca fasule franceze; dhe pastaj hëngri disa rrepka;

Dhe më pas, duke u ndjerë mjaft i sëmurë, shkoi të kërkonte pak majdanoz.

Por nga fundi  i një kornize kastraveci, ishte zoti McGregor!

Zoti. McGregor ishte me duar dhe gjunjë duke mbjellë lakra të reja, por ai u hodh dhe vrapoi pas Peterit, duke tundur një lopate dhe duke thirrur: “Ndal hajduti!”

Peteri ishte tmerrësisht i frikësuar; ai vrapoi në të gjithë kopshtin, sepse kishte harruar rrugën e kthimit për në portë.

Ai humbi njërën nga këpucët e tij midis lakrave, dhe këpucën tjetër midis patateve.

Pasi i humbi, ai vrapoi me katër këmbë dhe shkoi më shpejt, kështu që unë mendoj se mund të kishte ikur fare nëse nuk do të kishte përplasur për fat të keq një rrjetë patëllxhani dhe do të kapej nga butonat e mëdhenj të xhaketës. Ishte një xhaketë blu me kopsa tunxhi, krejt e re.

Peteri u dorëzua për humbjen dhe derdhi lotë të mëdhenj; por të qarat e tij u dëgjuan nga disa harabela miqësore, të cilët fluturuan drejt tij me ngazëllim të madh dhe iu lutën të bënte përpjekje.

Zoti. McGregor doli me një sitë, të cilën ai synonte ta kapte Peterin; por Peteri doli jashtë në kohë, duke lënë pas vetes xhaketën.

Dhe nxitoi në kabinën e veglave dhe u hodh në një kanaçe. Do të kishte qenë shumë gjë e bukur të fshihej aty, nëse nuk do të kishte aq shumë ujë në të.

Zoti. McGregor ishte plotësisht i sigurt se Peteri ishte diku në kabinën e veglave, ndoshta i fshehur nën një vazo lulesh. Filloi t’i kthente me kujdes, duke i parë poshtë secilës.

Piteri në moment teshtiu – “Apshuuu!” Zoti McGregor e ndoqi në atë moment,

Dhe u përpoq të vendos këmbën mbi Peterin, i cili u hodh nga dritarja, duke shkelur tre bimë. Dritarja ishte shumë e vogël për zotin McGregor dhe ai ishte i lodhur duke vrapuar pas Peterit. Ai u kthye në punën e tij.

Peteri u ul për të pushuar; atij i merrej fryma dhe dridhej nga frika dhe nuk e kishte as idenë se në cilën rrugë të shkonte. Gjithashtu ai ishte lagur shumë ulur në atë kanaçe.

Pas një kohe, ai filloi të endet përreth, dukej i zhgënjyer e i gëzuar, por jo shumë shpejt dhe duke parë përreth.

Ai gjeti një derë në një mur; por ishte i mbyllur dhe nuk kishte vend për një lepur të vogël të dhjamosur për tu futur poshtë.

Një mi i vjetër vraponte brenda dhe dilte mbi pragun e derës prej guri, duke i çuar familjes së tij bizele dhe fasule nga pylli. Peteri e pyeti rrugën për te porta, por ai kishte një bizele aq të madhe në gojë sa nuk mund të përgjigjej. Ajo vetëm tundi kokën ndaj tij. Peteri filloi të qajë.

Pastaj ai u përpoq të gjente rrugën e tij drejt nëpër kopsht, por ishte gjithnjë e më i hutuar. Ai shkoi në një pellg ku zoti McGregor mbushi kanaçet e tij me ujë. Një mace e bardhë po shikonte një peshk të artë; ajo u ul shumë, shumë e qetë, por herë pas here maja e bishtit i dridhej sikur të ishte gjallë. Peteri mendoi se ishte më mirë të largohej pa folur me të; ai kishte dëgjuar për macet nga kushëriri i tij, Benjamin Bani i vogël.

Ai u kthye në drejtim të kasolles së veglave, por befas, fare pranë tij, dëgjoi zhurmën e një shate. Peteri u fsheh poshtë shkurreve. Por tani, pasi asgjë nuk ndodhi, ai doli, hipi mbi një karrocë dore dhe pa. Gjëja e parë që ai pa ishte z. McGregor duke shkulur qepë. Shpina e tij ishte kthyer nga Peteri dhe përtej tij ishte porta!

Peteri zbriti shumë i qetë nga karroca e rrotave dhe filloi të vraponte me aq shpejtësi sa mundi, duke ecur drejt pas disa shkurreve.

Z. McGregor e vështroi në qoshe, por Peteri nuk i kushtoi vëmendje. Ai rrëshqiti poshtë portës dhe më në fund ishte i sigurt në pyllin jashtë kopshtit.

Zoti. McGregor vari xhaketën e vogël dhe këpucët për të frikësuar sorrat.

Peteri nuk pushoi së vrapuari dhe nuk shikoi pas tij derisa arriti në shtëpi te bredhi i madh.

Ai ishte aq i lodhur sa u rrëzua mbi rërën e butë të këndshme në dyshemenë e vrimës së lepurit dhe mbylli sytë. Nëna e tij ishte e zënë me gatimin; ajo pyeti veten se çfarë kishte bërë ai me rrobat e tij. Ishte xhaketa e dytë e vogël dhe palë këpucë që Peteri kishte humbur brenda dy javësh!

Më vjen keq të them që Peteri nuk ndihej shumë mirë gjatë mbrëmjes.

Nëna e tij e vuri në shtrat dhe përgatiti çaj kamomil; dhe ajo i dha pak Peterit!

“Një lugë gjelle duhet të merret para gjumit.”

Por Flopsi, Mopsi dhe Bishtpambuku kishin bukë, qumësht dhe manaferra, për darkë.