Perralla e Frikshme e Baba Jaga

Njëherë e një kohë, një burrë, jetonte vetëm në një kasolle me vajzën e tij Natasha. Shumë të gëzuar që të dy ishin bashkë dhe i buzëqeshnin njëri-tjetrit mbi një tryezë të ku kishte bukë dhe reçel, dhe luanin kuka-fshehti. Gjithçka shkoi mirë, derisa plaku vendosi të martohej përsëri.

Kështu, vajza e vogël u bë me njerkë. Pas kësaj gjithçka ndryshoi. Nuk kishte më bukë me reçel në tavolinë, nuk kishte më të luante kuka-fshehti rreth shtëpis, vajza rrinte ulur me të atin që pinte çaj. Ishte edhe më keq se kaq, ajo kurrë nuk lejohej të ulej të pinte çaj. Njerka tha që vajzat e vogla nuk duhet të pinë çaj, aq më pak të hanë bukë me reçel. Ajo i hidhte vajzës një kore bukë dhe i thoshte të dilte nga kasollja dhe të shkonte të gjente një vend për ta ngrënë. Pastaj njerka ulej me burrin e saj dhe i thoshte se gjithçka që shkonte keq ishte faji i vajzës. Dhe burri i besonte gruas së tij të re.

Prandaj, Natasha e gjorë hynte vetë në kasollen në oborr, lagte koren e thatë me lotët e saj dhe e hante të gjithë vetëm. Pastaj ajo do të dëgjonte njerkën që i bërtiste, të hynte dhe të lante gotat e çajit, të rregullonte shtëpinë, të pastronte dyshemenë dhe të pastronte çizmet me baltë të të gjithëve.

Një ditë njerka vendosi që ajo nuk mund të duronte shikimin e Natashës një minutë më gjatë. Por si mund ta hiqte qafe përgjithmonë? Pastaj iu kujtua motra e saj, shtriga e tmerrshme Baba Jaga, ajo me këmbë kocke, e cila jetonte në pyll. Dhe një plan i lig filloi të formohej në kokën e saj.

Të nesërmen në mëngjes, burri shkoi për të vizituar disa miq të tij në fshatin tjetër. Sapo burri u largua nga sytë, njerka e ligë thirri Natashën.

“Sot do të shkosh te motra ime, tezja jote e vogël e dashur, e cila jeton në pyll,” tha ajo, “dhe kërkoji asaj një gjilpërë dhe fije për të rregulluar një këmishë.”

“Por këtu është një gjilpërë dhe një fije,” tha Natasha, duke u dridhur, sepse ajo e dinte që tezja e saj ishte Baba Jaga, shtriga dhe se çdo fëmijë që i afrohej nuk shihej më.

“Mbaje gjuhën”, -I tha njerka dhe kërciti dhëmbët që bënte një zhurmë si mashë kërcitëse. “A nuk ju thashë që duhet të shkoni te tezja juaj e dashur në pyll për të kërkuar një gjilpërë dhe fije për të rregulluar një këmishë?”

“Mirë, atëherë,” tha Natasha, duke u dridhur, “si ta gjej atë?” Ajo kishte dëgjuar se Baba Jaga i ndiqte viktimat e saj përmes ajrit në një vend gjigant dhe i thërmonte dhe se kishte dhëmbë hekuri me të cilët hante fëmijë.

Njerka kapi hundën e vajzës së vogël dhe e pickoi.

“Kjo është hunda juaj,” tha ajo. “Mund të ndjeni?”

“Po”, pëshpëriti vajza e gjorë.

“Duhet të shkosh përgjatë rrugës në pyll derisa të arrish te një pemë e rënë,” tha njerka, “pastaj duhet të kthehesh majtas dhe të ndjekësh hundën dhe do të gjesh tezen. Tani largohu, dembele. !” Ajo i dha një shami në dorë vajzës, në të cilën kishte paketuar disa kafshata bukë e djathë bajate dhe disa copëza mishi.

Natasha shikoi prapa. Aty qëndronte njerka te dera me krahët e kryqëzuar, duke e vështruar. Kështu që ajo nuk mund të bënte gjë tjetër veçse të vazhdonte drejt.

Ajo eci përgjatë rrugës nëpër pyll derisa arriti te pema e rënë. Pastaj u kthye në të majtë. Hunda i dhembte ende aty ku njerka e kishte shtrënguar, kështu që e dinte se duhej të vazhdonte drejt përpara.

Më në fund ajo erdhi në kasollen e Baba Jagas, shtriges me këmbë kockore. Rreth kasolles ishte një gardh i lartë. Kur hapi portën, ajo kërciti keq, sikur ti dhembte që lëvizi. Natasha vuri re një kuti vaji të ndryshkur në tokë.

“Sa me fat,” tha ajo, duke vënë re se kishte mbetur pak vaj në kanaçe. Ajo derdhi pikat e mbetura të vajit në menteshat e portës.

Brenda portës ishte kasollja e Baba Jagas. Nuk ishte si asnjë kasolle tjetër që kishte parë ndonjëherë, sepse qëndronte në këmbët e pulës gjigante dhe ecte nëpër oborr. Ndërsa Natasha u afrua, shtëpia u kthye përballë saj dhe dukej se dritaret e saj të përparme ishin sy dhe dera e përparme e saj një gojë. Një shërbëtore e Baba Jagas po qëndronte në oborr. Ajo po qante me hidhërim për shkak të detyrave që Baba Jaga i kishte caktuar të bënte dhe po fshinte sytë me petkun e saj.

“Sa me fat”, -tha Natasha, “që kam një shami.” Ajo zgjidhi shaminë e saj, e tundi ta pastronte dhe me kujdes futi kafshatën e ushqimit në xhepin e saj. Ajo ia dha shaminë shërbëtores së Baba Jagas, e cila fshiu sytë me të dhe buzëqeshi mes lotëve.

Pranë kasolles ishte një qen i madh, shumë i hollë, që gërryente një kockë të vjetër.

“Sa me fat,” tha vajza e vogël, “që kam pak bukë dhe mish”. Duke futut dorën në xhepin e saj për të marrë copëzat e saj të bukës dhe mishit, Natasha i dha qenit: “Kam frikë se është bajat, por është më mirë se asgjë, jam e sigurt”. Dhe qeni e gëlltiti menjëherë dhe lëpiu buzët.

Natasha arriti te dera e kasolles. Duke u dridhur trokiti në derë.

“Hyni brenda,” kërciti zëri i lig i Baba Jagas.

Vajza e vogël hyri. Atje ishte Baba Yaga, shtriga me këmbë kockore, e ulur duke endur në një tezgjah. Në një cep të kasolles ishte një mace e hollë e zezë që shikonte një vrimë miu.

“Mirëdita teze,” tha Natasha, duke u përpjekur të mos dukej e frikësuar.

“Mirëdita, mbesë,” tha Baba Jaga.

“Njerka ime më ka dërguar tek ju për të kërkuar një gjilpërë dhe fije për të rregulluar një këmishë.”

“A ka ajo tani?” buzëqeshi Baba Jaga, duke nxjerrë dhëmbët e saj të hekurt, ajo e dinte se sa shumë e urrente motra njerkën e saj. “Ju uleni këtu në tezgjah dhe vazhdoni me endjen time, ndërsa unë do shkoj t’ju sjell gjilpërën dhe fillin.”

Vajza e vogël u ul në tezgjah dhe filloi të endte.

Baba Jaga i pëshpëriti shërbëtores së saj: “Më dëgjo! Bëj banjën shumë të nxehtë dhe pastroje mbesën time. Bëjeni të pastër. Unë do të bëj një vakt të shijshëm prej saj”.

Shërbëtorja në enë hodhi ujin e banjës. Natasha i tha: “Të lutem, të lutem mos nxito në ndezjen e zjarrit dhe të lutem mbaje ujin për banjë në një sitë me vrima, në mënyrë që uji të rrjedhë”. Shërbëtorja nuk tha asgjë. Por në të vërtetë, asaj iu desh shumë kohë për të bërë gati banjën.

Baba Jaga doli në dritare dhe tha me zërin e saj më të ëmbël: “A po end, mbesë e vogël? Bukuroshja ime?”

“Unë jam duke endur, teze,” tha Natasha.

Kur Baba Jaga u largua nga dritarja, vajza e vogël foli me macen e hollë të zezë që po shikonte vrimën e miut.

“Çfarë po bën?”

“Duke shikuar për një mi”, tha macja e hollë e zezë. “Nuk kam ngrënë asnjë darkë për tre ditë.”

“Sa me fat,” -tha Natasha, “që më ka mbetur pak djathë!” Dhe ajo i dha djathin e saj maces së hollë të zezë, e cila e gëlltiti. Macja tha: “Vajzë e vogël, a dëshiron të ikësh nga këtu?”

“Mos u shqetëso, unë do të kujdesem për ty,” tha macja e hollë e zezë.

Macja zuri vendin e Natashës në tezgjah.

Klik-klak, klik-klak; tezgjahu nuk u ndal për asnjë çast.

Natasha shikoi për Baba Jagan, ajo ishte akoma në banjë, dhe pastaj ajo u hodh nga kasollja.

Qeni i madh u hodh për ta bërë copë-copë. Por ai pa se kush ishte ajo.

“Kjo është vajza e vogël që më dha bukën dhe mishin”, tha qeni. “Udhëtim i mbarë, vogëlushe”, dhe u shtri me kokën mes putrave. Ajo i përkëdheli kokën dhe veshët.

Kur ajo shkoi te porta, ato u hapën në heshtje, pa bërë zhurmë fare, për shkak të vajit që ajo kishte derdhur në menteshat e tyre më parë.

Atëherë ajo vrapoi!

Ndërkohë, macja e hollë e zezë u ul në tezgjah. Klik-klak, klik-klak, këndoi tezgjahu; por nuk ishte parë kurrë një lëmsh të tillë fijesh sa lëmshi i bërë nga ajo macja e hollë e zezë.

Baba Jaga shkoi në dritare.

“Po thur, mbesë e vogël?” pyeti ajo me zë të lartë. “Po thur, bukuroshja ime?”

“Unë jam duke thurur, teze,” tha macja e hollë e zezë, duke ngatërruar fillin, ndërsa tezgjahu bënte klik-klak.

“Ky nuk është zëri i darkës sime të vogël,” tha Baba Jaga dhe u hodh, duke kërcitur dhëmbët e saj të hekurt. Në tezgjah nuk ishte një vajzë e vogël, por vetëm macja e hollë e zezë, që ngatërronte e ngatërronte fijet!

“Grrrr!” tha Baba Jaga dhe u hodh tek macja. “Pse nuk ia gërvishte sytë vajzës së vogël?”

Macja drodhi bishtin e saj dhe harkoi shpinën. “Në të gjitha vitet që të kam shërbyer më ke dhënë vetëm ujë dhe më ke bërë të gjuaj vet darkën time. Vajza më ka dhënë djathë të vërtetë.”

Baba Jaga u tërbua. Ajo e kapi macen dhe e hodhi. Duke u kthyer nga shërbëtorja dhe duke e kapur për jake, e kërcënoi: “Pse u desh kaq shumë për të përgatitur banjën?”

“Ah!” shërbëtorja u drodh, “në të gjitha vitet që të kam shërbyer, nuk më ke dhënë as një leckë, por vajza më dha një shami të bukur”.

Baba Jaga e mallkoi dhe doli në oborr.

Duke parë portat të hapura, ajo bërtiti: “Portë! Pse nuk kërcite kur ajo të hapi?”

“Ah!” Tha porta, “në të gjitha vitet që ju kemi shërbyer, ju kurrë nuk na spërkatët një pikë vaj dhe ne mezi duruam zhurmën e kërcitjes. Por vajza na vajisi dhe lëvizim tani. lëkundeni përpara dhe mbrapa pa zë.”

Baba Jaga përplasi portat. Duke u rrotulluar përreth, ajo drejtoi gishtin e saj të gjatë nga qeni. “Ti!” thirri ajo, “pse nuk e copëtove kur ajo vrapoi nga shtëpia?”

“Ah!” tha qeni, “në të gjitha vitet që të kam shërbyer, nuk më hodhe asgjë veç një kore të vjetër kocke, por vajza më dha mish dhe bukë të vërtetë”.

Baba Jaga nxitoi rreth oborrit, duke i sharë dhe goditur të gjithë, ndërsa bërtiste me të madhe.

Pastaj ajo u hodh në mortajën e saj gjigante. Duke e goditur mortajën me një shtypës gjigant për ta bërë atë të ecë më shpejt, ajo fluturoi në ajër dhe pa shpejt në Natashën që po ikte.

Atje, në tokë shumë përpara, ajo shpejt pa vajzën duke vrapuar nëpër pemë, duke u penguar dhe duke e parë me frikë lart.

“Nuk do të më ikësh kurrë!” Baba Jaga bëri një qeshje të tmerrshme dhe e drejtoi mortajën e saj fluturuese poshtë drejt vajzës.

Natasha po vraponte më shpejt se kurrë më parë. Shpej ajo mund të dëgjojë mortajën e Baba Jagas që u përplas në tokë pas saj. E dëshpëruar, ajo kujtoi fjalët e maces së hollë të zezë dhe hodhi peshqirin pas saj në tokë. Peshqiri bëhej gjithnjë e më i madh, i lagësht dhe më i lagësht, dhe së shpejti një lumë i thellë e i gjerë qëndronte midis vajzës së vogël dhe Baba Jagës.

Natasha u kthye dhe vrapoi. Oh, sa vrapoi ajo! Kur Baba Jaga arriti në buzë të lumit, ajo bërtiti më fort se kurrë dhe hodhi mortajën e saj në tokë, pasi e dinte se nuk mund të fluturonte mbi një lumë të magjepsur. E tërbuar, ajo fluturoi përsëri në kasollen e saj në këmbët e pulës. Atje ajo mblodhi të gjitha lopët e saj dhe i çoi në lumë.

“Pini, pini!” U bërtiti ajo atyre dhe lopët e pinë gjithë lumin deri në pikën e fundit. Pastaj Baba Jaga hipi nëmortajen e saj gjigante dhe fluturoi mbi shtratin e thatë të lumit për të ndjekur prenë e saj.

Natasha kishte vrapuar në një distancë të madhe përpara, dhe në fakt, ajo mendoi se, më në fund, mund të ishte e lirë nga Baba Jaga e tmerrshme. Por zemra e saj ngriu nga tmerri kur pa figurën e errët në qiell që po shkonte me shpejtësi drejt saj përsëri.

“Ky është fundi për mua!” ajo u dëshpërua. Pastaj papritur asaj iu kujtua ajo që macja i kishte thënë për krehërin.

Natasha hodhi krehërin pas saj, dhe krehri u rrit gjithnjë e më shumë, dhe deget e tij dolën si një pyll i dendur, aq të trashë sa që as Baba Jaga nuk mund të kalonte me forcë. Dhe shtriga Baba Jaga, me këmbë kockore, duke kërcitur dhëmbët dhe duke bërtitur nga inati dhe zhgënjimi, më në fund u kthye dhe u largua përsëri në kasollen e saj të vogël me këmbë pule.

Vajza e lodhur, më në fund u kthye në shtëpi. Ajo kishte frikë të hynte brenda dhe të shihte njerkën e saj të keqe, kështu që në vend të kësaj, ajo priti jashtë në kasolle.

Kur pa të atin që kalonte pranë, vrapoi drejt tij.

“Ku ke qene?” thirri babai i saj. “Dhe pse e ke fytyrën kaq të kuqe?”

Njerka u zverdh kur e pa vajzën, dhe sytë e saj shkëlqenin, dhe dhëmbët i rrinin së bashku derisa u thyen.

Por Natasha nuk u frikësua dhe shkoi te babai i saj, u ngjit në gju dhe i tregoi gjithçka ashtu siç kishte ndodhur. Kur plaku mësoi se njerka e kishte dërguar vajzën e tij për ta ngrënë nga Baba Jaga, u zemërua aq shumë sa e përzuri nga kasollja dhe nuk e la të kthehej më.

Që atëherë, ai kujdesej mirë për vajzën e tij dhe nuk lejoi më kurrë që një i huaj të hynte mes tyre. Mbi një tavolinë të mbushur plot me bukë dhe reçel, baba e bijë përsëri luanin kuka-fshehti dhe të dy jetuan të lumtur përgjithmonë.